De meeste mensen hebben er alles voor over om pijn te vermijden.

Als we te dicht bij een hete kachel of het open haard komen, deinst ons lichaam van nature terug van de hitte om zichzelf te beschermen. Als we struikelen en vallen op straat, of op het moment net voor een auto-ongeluk, zal ons lichaam zich schrapzetten in een poging om het lichaam te beschermen en pijn te vermijden. Het is een natuurlijk instinct, als iets pijn doet willen wij gewoon weg van die pijn.

Het interessante is dat de meesten van ons deze reactie niet alleen bij ​​fysiek bedreigende gebeurtenissen laten zien, maar ook bij denkbeeldige gebeurtenissen (in de toekomst of uit het verleden).

Een klein experimentje ... Sluit je ogen en stel je voor dat je bovenaan een trap staat. Laten we er een lekker lange, harde gepolijste marmeren trap van maken. Voel hoe  onverzettelijk hard de stenen onder je voeten zijn. Voel nu hoe je naar voren leunt, totdat je je evenwicht verliest en voorover valt. In slow motion zie je de scherpe kanten van de traptreden dichter en dichter bij komen. Je kunt niets doen om de val te stoppen. Binnen een paar microseconden zal je lichaam op de harde stenen ‘crashen’... Full impact ... NU!

Ik weet niet hoe dat werkt voor jou, maar als ik deze reeks handelingen via mijn lijf voel, beginnen verschillende delen van mijn lichaam zich samen te trekken – mijn buik trekt zich samen, mijn schouders worden gespannen, mijn nek en kaak spieren worden stijf - alles in een poging om de (denkbeeldige!) impact te voorkomen. In mijn fysieke 'werkelijkheid' is niets aan de hand, toch is mijn geest niet in staat om het verschil te voelen, met als gevolg dat mijn lichaam reageert op dezelfde manier alsof ik echt van de trap af val.

Fascinerend, of niet? Zoals je je kunt voorstellen, geldt dit niet alleen voor fysieke pijn , maar ook voor verschillende soorten (ingebeelde of 'echte') emotionele pijn .

De woorden, ‘Ik haat je!' zullen – indien geuit met een intentie van pure woede en haat die past is bij een dergelijke uitroep – een lichamelijke sensatie als gevolg hebben in de persoon die deze woorden ontvangt. Het is gewoonweg fysica. Intuïtief is dit misschien het gemakkelijkst te begrijpen in relatie tot klank. Op dezelfde manier dat je de beat van een goede bas in je lichaam kunt voelen als je het volume genoeg opkrikt, resoneren ook muziek, woorden en andere geluiden in je lichaamsweefsels (of je je daar nu actief bewust van bent of niet).

Niet alleen zal de (hoorbare) klank van de woorden zich door je lichaam verplaatsen, de emotie zal dat ook doen. Alles is energie. Het enige verschil zit in de frequentie (het ‘geluid’) van de emotie, die buiten het bereik van je gehoor ligt.

En dat is alles ! ... Of liever gezegd, dit is hoe het zou kunnen zijn :
Hatelijke woorden worden uitgesproken. Ze bewegen door ons lichaam. We voelen. We gaan verder. 
Echter, voor de meesten van ons, is het verhaal lang niet over - omdat we weerstand bieden​​.

De meeste mensen, waaronder ik, willen eigenlijk geen negatieve emoties voelen. Negatieve emoties voelen ongemakkelijk. Ze voelen slecht . Ze voelen pijnlijk. Of liever gezegd, de meeste mensen associëren negatieve emoties met pijn, lijden en een slecht gevoel in hun gedachten. Net als bij het ​​voorbeeld van de trap – het beeld van pijn in ons hoofd (of het nu 'echt' of ingebeeld is) is de reden dat ons lichaam zich samentrekt. Soms meer, soms minder. Een samengetrokken lijf voelt nooit goed (probeer al je spieren samen te trekken en laat ze allemaal tegelijk los - de ontspannen toestand voelt vast beter).

En de meeste mensen willen zich gewoon goed voelen. Wat is daar mis mee? Nou ja, niets, natuurlijk ... als wij de keuze zouden hebben, zouden wij allemaal kiezen om ons goed te voelen in plaats van slecht. Het probleem is dat het leven gewoon niet altijd goed voelt. Toch zitten de meeste van ons gevangen in uitgebreide strategieën om gevoelens van pijn te vermijden en weestand tegen alles wat niet goed voelt.

Vroeg of laat zullen we allemaal in een situatie belanden die pijnlijk aanvoelt, of het nu over emotionele of fysieke pijn gaat. Meestal gebeurt het eerder vroeger dan later. Vanaf de eerste keer dat onze ouders niet onmiddellijk komen als we huilen, de eerste keer dat we honger hebben en niet meteen melk krijgen, de eerste keer dat we vallen en niet worden getroost, maar worden verteld om ons niet zo aan te stellen, de eerste keer dat wij vol woede met onze voeten op de grond stampen, maar worden verhinderd onze volledige wil uit te drukken door goedbedoelende ouders die ons in plaats daarvan proberen af te leiden. Het overkomt ons allemaal, telkens weer. Dus bouwen we muren om ons heen zodat wij die pijn niet hoeven voelen.

Er zijn veel verschillende systemen die deze muren beschrijven. Een van mijn favorieten is het enneagram. Dit systeem kent negen verschillende verdedigingsmechanieken en strategieën voor het vermijden van pijn.
... Er is een zilveren randje aan elke wolk. Laten we iets leuks gaan doen (7).
... Anderen hebben een probleem, maar ik zeker niet. Ik heb de controle (8).
... Ik heb niet echt iets nodig. Ik moet jou helpen (2).
... Ik moet hier meer over weten (5).
... Ik moet mijn reactie aan passen of dit oplossen om het perfect te maken (1) .
... Er is iets mis met mij, ik ben niet om van te houden (4 ).
... Het is jouw schuld. Ik heb structuur nodig om me veilig te voelen (6).
... Falen is geen optie. Ik kan hier een succes van maken (3).
... Als alles rustig zou zijn zou alles goed zou komen (9).

Mijn voorkeursstrategie is om ‘uit te tunen’ en ‘weg te gaan’. Ik ga in mijn hoofd zitten (ofwel in een dromerige afwezigheid (9) of in het analyseren van mijn gevoel (5)) of ik vertrek volledig uit mijn lichaam (9). Want als ik hier niet echt ben, kan ik geen pijn voelen (en ook geen echt geluk, maar ja, dat is dan maar de prijs dat betaald moet worden). Een andere favoriet van mij is om mezelf te troosten en te verdoven met eten , chocolade, tv... of iets anders dat me een gevoel van 'volheid' geeft (9) – zodat ik niet daadwerkelijk de leegte in mij hoef te voelen.

Dit heeft redelijk goed gewerkt voor mij de afgelopen 40 jaar (NB: de woorden 'redelijk goed' zijn nog zo’n 9-strategie: 'Het is goed (genoeg) zoals het is…'). Begrijp me niet verkeerd - afweermechanismen zijn een noodzakelijk onderdeel van het leven van de meeste kinderen. En ja , een gezond gevoel van angst is handig wanneer je aan de rand van de afgrond staat. Maar ... Ik ben 40 jaar oud . Heb ik echt nog steeds al deze strategieën nodig? En een andere vraag: wat zijn de werkelijke kosten van deze beschermingsstrategieën?

De afgelopen maanden is een nogal turbulente periode geweest voor mij, met name in relatie tot mijn (ego-)strategieën. Hoewel ik al 10 jaar lang met het enneagram werk, heb ik nooit echt geloofd dat het mogelijk was om deze mechanismen te overstijgen. Wij hebben immers een ego nodig om met anderen te kunnen communiceren. Zelfs bij mensen die duidelijk hoger op de spirituele ladder staan (guru's en dergelijke) , zijn verschillende enneatypische gedragingen nog steeds herkenbaar.

Uiteraard heb ik nog steeds niet al mijn mechanismen overstegen. Ik voel wel meer dan ooit tevoren dat er iets verandert. Voor mij waren er twee belangrijke sleutels nodig om dingen daadwerkelijk te willen veranderen: 1) volledig zien en aanvaarden dat mijn verdedigingsmechanieken nog steeds erg actief zijn op een onbewust niveau, en 2) het besef hoeveel mijn beschermingsstrategieën mij echt kosten.

In mijn geval zijn het verdwijnen uit mijn lijf en mezelf verdoven (om maar niet volledig te hoeven voelen) de grootste energie-dieven van mijn leven. Ik dacht dat ik gewoon weinig energie had en heel voorzichtig moest zijn met mijn lichaam, in mijn activiteiten, hoe veel ik deed en met wie ik omging. Hoe verbaasd was ik toen ik erachter kwam dat hoe meer ik actief deelneem aan mijn leven, hoe meer lichaamsoefeningen ik doe, hoe meer ik me verbind met de woede die ik voel van binnen - hoe meer energiek ik word, hoe meer levend ik me voel en hoe meer vrij ik me voel om mezelf te zijn. En paradoxaal genoeg - hoe meer ik negatieve emoties en pijn in mijn systeem toelaat door aanwezig te blijven, ongeacht wat zich aandient - hoe beter ik me voel.

Ga dus nog eens kijken naar de lijst van de pijn vermijdingsstrategieën hierboven. Het zou zomaar kunnen dat je jezelf herkent in een of twee van deze typische gedragingen... en vraag jezelf hoeveel je weerstand en afweer tegen pijn je eigenlijk kost?

Is het de prijs waard?

Nog steeds zit ik elke ochtend en middag op mijn fiets. Hier zal ik nog zeker een aantal jaar mee doorgaan – in ieder geval totdat mijn (inmiddels 5-jaar oude) dochter zelf naar school kan fietsen. Ik moet wel zeggen dat het hele eerste schooljaar een worsteling was. Ik ben nooit een grote liefhebber van fietsen geweest. Bij mij staat comfort boven alles. Lang fietsen is beslist niet comfortabel. Vorig jaar van nul tot pakweg 1 uur per dag 200 dagen per jaar, dat was even wennen. 

Eerst waren mijn benen altijd zo moe…Vooral als ik moest stoppen en dan weer op gang moest komen (al helemaal met 20 kilo extra achterop). Om dit te vermijden stippelde ik zelfs een speciale fietsroute uit waar het risico van ‘moeten stoppen’ geminimaliseerd werd. De route was anders op weg heen dan terug, want rechts afslaan is veel minder risicovol (qua stoppen) dan links afslaan. De balans tussen warm genoeg, maar niet te warm op de fiets kon ik maar niet vinden. Bij het opstappen was het altijd koud, na 1.5 kilometer begon ik me aardig klam te voelen. Elke keer bij thuiskomst weer een andere t-shirt aantrekken. 

Maar ja, ondanks dat ik erg lui kan zijn, ben ik ook een doorzetter. Dus, in zon, regen en sneeuw, dag na dag wel de fiets pakken in plaats van de auto. Langzaam maar zeker veranderde er iets. Ik had het eigenlijk niet eens zo door, totdat ik veel minder op de fiets zat in de zomervakantie. Na een paar weken merkte ik dat mijn lichaam het fietsen miste! Dat had ik toch niet verwacht… 

Maar het leven had nog meer verrassingen in petto voor mij. Ben een paar weken geleden weer op cursus geweest – deze keer gericht op aanpakken van verslavingen en het ontmaskeren van Ego-strategieën. Met een voorkeur voor de ennea-strategie van enneatype 9 – zelfverdoving – is comfortabel zijn en blijven echt een item voor mij. Ik weet al lang dat ik enorm gehecht ben aan comfort. Ik zie mezelf de raarste dingen doen om maar in die comfortzone te blijven. Maar het werkelijk anders doen, is toch een ander verhaal…

…tot het volgende gebeurde. Picture this… je zit voor een groep mensen. Zij vertellen jou eerlijk hoe ze jou zien. Dus geen feelgood verhalen over hoe goed je het doet, maar eerlijke, spirituele feedback over waar je staat in je proces. Het is enorm pijnlijk. Maar je hebt vertrouwen in wat ze tegen je zeggen, want je voelt dat ze echt onvoorwaardelijk van je houden. Als deze groep tegen je zegt dat je (onder andere) nog echt veel werk moet doen om in je lichaam te komen en dat je gewoon van je luie reet af moet komen en – lichamelijk en geestelijk – uit je comfortzone moet stappen … dan zou het zomaar kunnen dat je wel gaat luisteren. Wellicht dat er dan iets eindelijk echt kan veranderen? Wellicht dat je dingen dan ook echt anders gaat doen? 

Waar dit nu precies naartoe gaat weet ik nog niet. Wat ik wel weet is dat er iets is gebeurd waardoor ik (misschien voor het eerst in mijn leven) van binnenuit er echt zin in heb om te bewegen. Het is al en tijd gaande, maar toch is het nu anders. Ik heb altijd geprobeerd om beweging te vermijden in alle opzichten – als ik op de bank zat, liever er niet meer van afkomen, zo min mogelijk trap lopen in het huis, een hekel hebben aan huishoudelijke klusjes waar ik mijn lichaam moest bewegen… enz…enz…

Nu, doe ik sinds een aantal weken vrij moeiteloos ½ uur lichaamsoefeningen per dag. Ik heb veel minder behoefte om alsmaar stil te blijven zitten. Ik kijk uit naar mijn Pilates les en geniet van fietsen. Ik wil zelfs mijn sportprogramma volgend jaar uit gaan breiden: BodyBalance lijkt me heel leuk, of misschien Zumba, of waarom niet allebei? Het idee al dat ik – vrijwillig – meerdere keren per week zou gaan sporten is gewoon niet te bevatten. Maar het lijkt wel waar te zijn… Ben erg benieuwd wat er nog meer kan gebeuren als ik nog verder uit mijn comfortzone ga stappen… 2014 zou best een spannend jaar kunnen worden…

Met deze laatste blog van dit jaar wil ik ook jou veel inspiratie en mooie veranderingen wensen voor 2014!

Heb je ooit stilgestaan bij de vraag wat je diepste wens is? Ik heb het nu niet over het kopen van dat droomhuis, die wereldreis van zes maanden of de rode Porsche met leren bekleding. Niet dat er iets mis is met die wensen, die zijn zeker legitiem. Maar achter deze wensen schuilen andere verlangens die veel meer te maken hebben met wie je bent en wat je hier op aarde komt doen. In die zin zijn die andere wensen strategieën waarvan jij denkt dat als ze vervuld worden, jij je beter zal voelen dan jij je nu voelt.

We proberen het dus nog een keer: Wat is je diepste verlangen? Waar hunker je echt naar? Wat zou je nodig hebben om te voelen dat je het helemaal voor elkaar hebt? Wat is dat ene ding / die ene staat van zijn / die ervaring die je nog mist voordat je dood zou kunnen gaan met een glimlach op je gezicht? Of nog anders gesteld: Wat wil je zo graag, dat je het bijna kunt proeven hoe het zou voelen? Naar alle waarschijnlijkheid heb je het op dit moment nog niet, maar je weet vanuit je diepste kern, dat als je dat zou hebben, jij je ongelofelijk goed zou voelen.

Dit zijn hele interessant vragen. Althans, vind ik wel. Ik heb mezelf deze vragen talloze keren gesteld. Mijn verlangen no. 1 is – in ieder geval tot heel recent – altijd geweest om in een staat van volledige harmonie, vrede en rust te verkeren. Dit is nou niet erg schokkend, gezien mijn favoriete enneatype (= 9, de bemiddelaar).

Een aantal maanden geleden heeft mijn goede vriend en collega Rob de Best het een stap verder gebracht door te vragen: Je hebt dit verlangen, je wil het zo graag, maar ergens ben je ervan overtuigd geraakt dat jij het niet mag hebben. Waarom mag je het niet hebben? En hier komt de clou: Wat zou er misgaan als je wel kreeg wat je wil hebben?

Het werd helemaal stil in mijn hoofd. Ik ving een glimp op van die enorme vrijheid dat ik zou hebben. En ik voelde paniek. Beperkende overtuigingen die voorbij kwamen: Als ik dit zou krijgen dan zou ik geen excuus meer hebben om me klein te houden. Als ik dit zou krijgen, zou ik niets meer doen. Wie zou ik dan zijn??? Aaaaaarrrghhh…. Existentiële terreur. Vervolgens voelde ik mijn hoofd dichtklappen, deze informatie was veel te bedreigend. Het leek beter om ‘uit te tunen’, mezelf te verdoven, gewoon weg te gaan: ‘Wij (wie zijn jullie eigenlijk?) moeten ons hiertegen beschermen’. Ego die het knopje van ‘automatisch programma nummer 9’ drukt om zichzelf te beschermen tegen verandering.

Een aantal weken later kwam een andere goede vriend Miriam Kasbergen met een interessante vervolgvraag. Dus: je kent je diepste verlangen… Wat zou je nu doen, als je nog maar een half uur te leven had? Blijft je wens hetzelfde of verandert die?

Toen ze deze vraag aan mij stelde kwam een (voor mij) volledig onverwacht antwoord uit. Het enige waar ik aan kon denken was dat ik nog zo veel fysieke ervaringen op wilden doen in dit leven. Zoiets als: als ik toch doodga en terechtkom in een andere staat van eenheidsbewustzijn waar ik geen lichaam heb, dan wil ik een complete lichaamservaring hebben voordat ik wegga. En het eerste waar ik aan dacht was… ik wil een onbeperkt buffet met eten, zodat ik me kan volproppen totdat ik helemaal verzadigd ben! Dus: een half uur te gaan – en ik laat alle hoogdravende idealen gaan of illusies over mij edele natuur varen – ik wil gewoon eten. Now… That’s a clue!

Geweldig toch, hoe een paar schijnbaar onnozele vragen ons zo veel kunnen vertellen hoe onze Ego werkt. En het is ook heel interessant wat de dimensie eindige tijd (je hebt nog maar ½ uur om te leven) ons kan vertellen over waar wij nog een gevoel van gemis hebben.

Probeer het zelf!
Ik zou het echt GEWELDIG vinden om te horen wat deze vragen JOU vertellen over JEZELF (ego en essentie)! Dus, delen maar!

Ik parkeer de auto bij de stoeprand en draai de autosleutel om in het slot. De motor gaat uit, de muziek uit de radio stopt. Ineens is het heel stil. Ik ben 15 minuten te vroeg voor mijn afspraak. Wat nu?

Mijn eerste impuls is om mijn mobiele telefoon naar voorschijn te halen. Zijn er berichten? Voicemails dan? Nee. Zal ik iemand bellen? Nee, dan kom ik misschien straks tijd tekort bij het gesprek. Is ook niet gezellig. Ik zet de telefoon alvast uit. Nog 14 minuten te gaan. 

Ik heb mijn iPod thuis gelaten, een iPad heb ik (nog) niet. Het zou wel handig zijn op dit moment. Dan zou ik wat e-mails kunnen beantwoorden en even op FaceBook kunnen kijken. Misschien ook iets op kunnen zoeken op het internet. Maar ja, daar heb ik nu niets aan. Ik heb immers geen iPad. Nog 13 minuten te gaan.

Zal ik dan maar de radio weer aanzetten? 
Of misschien toch niet…
Een revolutionair idee krijgt vorm in mijn hoofd:
…Wat als ik gewoon hier in stilte zou gaan zitten en zou genieten van niets doen?
Huh? Niets doen? Is dat ook een mogelijkheid?
Ja, laat ik eens dat proberen. Ogen dicht, even niets…

30 seconden later:
Van stilte is geen sprake. Gedachten racen als kippen zonder koppen langs elkaar heen. Wel begint de willekeurige gedachtestroom ineens in een specifieke richting te vloeien…

Wij hebben de neiging om elke onbenutte minuut iets te willen doen. Of ik heb dat in ieder geval wel. Alle losse momenten van de dag – zoals bij het wachten op de trein of bus, bij de huisarts of kapper – is het eerste instinct om meteen iets aan te grijpen om die dreigende lege ruimte te vullen. Tegenwoordig is dat – met alle iGadgets – veel makkelijker dan ooit. Maar was het vroeger wel zo anders? Wat dacht je van de Metro, werkdocumenten, kruiswoordpuzzels, sudoku, tijdschriften of een boek in de trein of bij de huisarts, de Walkman (voor diegenen die nog weten wat dat is), of zelfs een ouderwets sigaretje (hoewel dat natuurlijk niet meer overal kan)?

Thuis ga ik meestal ook niet zomaar op het bankje voor mezelf uit te zitten staren. Dan gaat de TV aan of pak ik een boek (ja, wat dat betreft ben ik soms best ouderwets). Heel soms neem ik wel een powernap. Maar dat is dan omdat het echt nodig is. Een klein dutje is dus in wezen ook een nuttige bezigheid en geen zijn in stilte zonder doel.

En dat terwijl ik een persoon ben die nogal gesteld is aan comfort en rust (wordt ook wel eens luiheid genoemd). Ik heb niet zo heel veel innerlijke stemmetjes die mij pesten met gedachten over allerlei ‘nuttige en nodige dingen’ die ik eigenlijk zou moeten doen, zoals stoffen, ramen lappen en het huis schoonmaken (en daar – over het gebrek aan stemmetjes, dus – zijn mijn lieve man en ik het overigens bijzonder over eens... hoewel onze beleving van het resultaat van dat gegeven echter mijlenver uit elkaar ligt). Ook heb ik niet zo veel last van het idee dat ik continu productief zou moeten zijn of iets leuks zou moeten doen, of dat ik me bezig zou moeten houden met wat anderen nodig hebben. Dat zijn overigens geen persoonlijke verdiensten van mij, maar komt simpelweg door het mechaniek van mijn favoriete enneatype. Desondanks heb ook ik blijkbaar moeite met stil zijn en helemaal niets doen. Al zijn het maar mijn gedachten die druk bezig blijven…

Toch is er nu, hier in de auto, iets wat anders is. Het feit dat ik stil zit en niet met opzet (of op de automatische piloot) iets zoek om mij af te leiden van de stilte, maakt blijkbaar het verschil. Want middenin die gedachtestroom zie ik ineens iets leuks. Ook al hebben mijn gedachten de neiging om hun eigen leven te leiden, kunnen zij blijkbaar – onder de juiste omstandigheden – iets moois voortbrengen, wat het gewone geklets van het hoofd overstijgt. In de stilte en het niets doen kan inspiratie binnenkomen.

Yey! Volgens mij wordt dit het onderwerp van mijn nieuwe Blog! Snel, snel, pen en papier, even wat steekwoordjes opschrijven voordat ik alles weer vergeet… want zo werkt het wel met dat soort gedachten, zo snel als ze komen zijn ze weer weg. (Zo schrijf ik ook de meest fantastische romans in dat ongedefinieerde schemergebied net voordat ik ga slapen. Jammer genoeg zijn de verhalen meestal verdwenen in de ochtend).

Nog maar 3 minuten te gaan. Ogen weer dicht, de Blog is bezig zichzelf verder uit te werken in mijn hoofd. Ontspannen laat ik het gebeuren…

…en ineens is de tijd om.
Het tijd voor mijn afspraak.
Weer tijd om iets te gaan doen…

Hier zit ik dan achter mijn computer met de intentie om een blog te schrijven over het Aarde  element. Maar ik kom niet verder… mijn gedachten blijven maar ronddraaien in mijn hoofd. Ik begin te schrijven, kom twee zinnen verder en merk dat ik daarna elke keer alles wis en opnieuw begin. Zal geen toeval zijn… de  ronddraaiende beweging is namelijk kenmerkend voor het Aarde element. Dus, als ik me ermee verbind kom ik snel in die energie terecht.

Wat dan wel helpt is om naar mijn lichaam toe te gaan. Ik druk mijn voeten stevig de grond in. Ik voel mijn billen wegzakken in de stoel. Ik voel mijn rug tegen de rugleuning. Ik ga echt in mijn lichaam zitten. Ik voel huid, spieren en botten. Ik voel het bloed stromen door mijn aderen. Ik voel de energie tintelen als mijn aandacht in mijn vingers en tenen komt. Ik word steeds zwaarder, en ineens merk ik dat er weer verbinding is tussen mijn gedachten en de woorden die via mijn vingers en het toetsenbord op het scherm opduiken.

Volgens de Chinese filosofie kan alles in het heelal onderverdeeld worden in 5 elementen: Hout, Vuur, Aarde, Metaal en Water. Fenomenen die met elkaar corresponderen, oftewel op elkaar lijken, worden tot hetzelfde element gerekend. Bij Aarde hoort o.a. de kleur geel, ontvankelijkheid, de organen Milt en Maag, de spieren of het vlees als weefsel, de mond als zintuig, de smaak zoet en de emoties bezorgdheid en piekeren.

Het Aarde element is de basis van ons lichamelijk bestaan. De energie van Aarde is de energie van Moeder energie: zij geeft ons ondersteuning, stabiliteit, voeding en zekerheid. Als Aarde in balans is, voelen wij ons thuis en veilig in ons lichaam, er is stilte en rust.

Spiritueel gezien staat Aarde voor het intellect (Yi). Het Chinese karakter wordt vertaald als “verbaal geuite gedachten” en “hart-verstand”.* Het gaat dus om veel meer dan alleen maar ‘theoretische kennis’. In wezen gaat het om de verwezenlijking oftewel lichamelijke uiting van onze harts-wensen.

Als het Aarde element uit balans is, kunnen wij een bepaale basisgevoel van veiligheid missen. Het is dan niet veilig om het lichaam (helemaal) te bewonen. Dan is het ook erg moeilijk om onze diepste wensen (fysiek) te manifesteren. Velen zoeken dan veiligheid in mentale concepten, regels of structuren en leven als het ware (te veel) in het hoofd. Maar wat gebeurt er als je uit het lichaam gaat en in het hoofd gaat zitten? Juist… ‘de wielen van de bus draait rond en rond…’… oftewel – je gedachten gaan in cirkels draaien, je gaat piekeren of je maakt je zorgen over van alles en nog wat.

Een zwak Aarde element – of het lichaam niet willen (of kunnen) bewonen – kan dus leiden tot piekeren. Het vervelende is, dat piekeren en te veel bezorgdheid het Aarde element nog verder doet verzwakken. Dit geldt ook voor diegenen die te veel voor anderen zorgen en zodoende eigenlijk een disbalans hebben tussen geven en ontvangen. De Aarde zal altijd voor je zorgen, zij staat immers voor voeding, maar dan moet je wel bereid zijn om ook te ontvangen.

Niet geheel toevallig is er hier ook een link met het enneagram. De helper (enneatype 2) zit qua positie tussen de Maag en de Milt in (dit zijn dus de organen die bij het Aarde element horen). Als er iets is waar enneatype 2 nu beslist niet bekend om staat, is het zijn bereidheid om te ontvangen. Wel met het bedenken voor anderen wat zij nodig hebben. Vanuit de TCG (Traditionele Chinese Geneeskunde) zie ik ook eigenlijk altijd een disbalans in het Aarde element bij dit enneatype.

Het goede nieuws, of je nu gebruik maakt van enneatype 2 of een andere type, is dat je altijd kan werken aan het versterken van je Aarde element. Alles wat je kunt doen om meer in je lichaam te komen is per definitie goed voor dit element. Begin maar met het (continu) voelen van je billen als je zit en van je voeten als je staat. Verder zijn Qi Gong, Tai Chi of Yoga natuurlijk ideaal, maar sporten en wandelen kan net zo goed werken. Het fijne is, dat hoe meer je echt bewust je lichaam gaat bewonen, hoe makkelijker het op den duur zal worden. (En hoe minder last je zult hebben van ronddraaiende gedachten…)

Volgende keer nog meer Aarde tips!

Met dank aan:
*Carola Beresford-Cooke: Shiatsu in theorie en praktijk

Vandaag weer een ‘informatieve’ blog: wij kijken verder naar de indeling van enneatypes. Vorige keer hebben wij gezien dat de enneatypes ingedeeld kunnen worden op basis van hun voorkeurscentrum. Even ter herinnering: In het enneagram komt de fysieke energie binnen bij punt 9 (bron van fysieke energie), emotionele energie bij punt 3 en mentale energie bij punt 6. Types 8, 9, en 1 hebben dus een voorkeur voor het fysieke centrum, types 2, 3 en 4 voor het emotionele centrum en types 5, 6 en 7 voor het mentale centrum. Deze keer gaan wij dieper in op de samenwerking van en balans tussen de centra.

Hoewel wij een voorkeur hebben voor een bepaald centrum, zijn alle centra natuurlijk actief in grotere of mindere mate. In principe geldt het volgende: hoe dichter bij de energiebron (de punten 3, 6 en 9), hoe meer dat centrum gebruikt wordt door een enneatype. Hoe verder weg, hoe minder zicht op en verbinding met de energie van dat centrum.

Als wij bijvoorbeeld type 8 nemen, dan heeft deze type een voorkeur voor het fysieke centrum (F, bevindt zich naast punt 9). De 8 is dus geïdentificeerd met ‘doen’. De emotionele bron (E, punt 3) is het verste weg, dus in deze type wordt het emotionele centrum (emoties) onderdrukt. De mentale bron (M, punt 6) zit er tussenin, en daardoor staat in type 8 het mentale centrum in (ego)dienst van het fysieke centrum. Of anders gezegd, de functie van het fysieke centrum raakt verstrengeld met het mentale centrum. Dan gaan 8:en bijvoorbeeld strategieën bedenken om fysieke / instinctieve behoeften te vervullen. Kortom, enneatype 8 gaat eerst doen, dan nadenken en gevoelens doen eigenlijk niet echt mee.

Het principe blijft  hetzelfde voor de andere ennatypes, behalve 3, 6 en 9, de ‘brontypes’. Deze types hebben ook een voorkeurscentrum, maar omdat zij als het ware ‘middenin’ die energie zitten kan dat centrum moeilijk communiceren met de andere twee centra en staat het allen. Als wij de 6 als voorbeeld nemen, heeft de 6 dus moeite om de eigen gedachten waar te nemen en vertrouwen (daardoor de behoefte aan regels en structuur). De andere twee bronnen zijn even dicht bij, en daardoor zijn de twee andere centra even sterk, maar kunnen het denken niet ondersteunen. Dus, als de 6 niet in ‘denkmodus’ zit, zal hij of zij bezig zijn met een combinatie van doen en voelen, of heen en weer schieten tussen die twee (in de angst schieten vs actie ondernemen).

Als wij de types indelen op basis van de meest onderdrukte of afgesneden energie ontstaat de volgende indeling:

Types die moeite hebben om hun eigen emoties waar te nemen (3,7,8). Deze types zijn gefocust op het zelf (ik) en lokken visuele reacties uit bij anderen om te weten wat ze voelen. Ze lossen problemen op door een assertieve houding: zij stellen de regels vast en verwachten dat anderen deze zullen volgen.

3. Hebben twee manieren van functioneren. Of ze bevinden zich in een ‘gevoels’ staat waar zij wel kunnen voelen, maar niet efficiënt kunnen functioneren. Of in een combinatiestaat van ‘doen en denken’ waar ze koel en professioneel succes najagen.
7. Zijn geïdentificeerd met denken, maar afgesneden van het ware doel van het mentale centrum (het stille weten). Gebruiken actie als middel om hun mentale centrum te stimuleren (denken vaak dat ze iets al hebben gedaan). 
8. Zijn geïdentificeerd met hun lichaam en doen. Hebben de neiging om eerst  te handelen en dan pas nadenken over wat de gevolgen zijn (‘the bull in de china shop’).

Types die moeilijk hun eigen gedachten kunnen waaarnemen (6,1,2). Deze types hebben structuur nodig in de buitenwereld en zijn gefocust op normen en waarden. Ze willen geaccepteerd worden, nemen een afhankelijke houding aan en voelen, denken en handelen in relatie tot anderen.

6. Hebben twee manieren van functioneren. Of ze bevinden zich in een ‘denkende’ staat waar de gedachten niet op een gebalanceerde manier geëvalueerd kunnen worden (doordat er geen gronding is). Of in een combinatiestaat van ‘voelen en doen’ waar ze voelen dat ze iets moeten doen en handelen op basis van sterke emotionele reacties.
1. Hebben moeite met het voelen van hun eigen instinctieve energieën. Gebruiken emoties (onderdrukte frustratie) als motivatie om in actie te komen. Hoewel zij zichzelf vaak zien als denkers, zijn enen in wezen doeners, die houden van praktische ideeën.
2. Zijn geïdentificeerd met hun gevoelen, maar kunnen emoties niet voelen zonder te handelen (iets doen). Zijn gefocust op de sociale omgeving, behoeftes van anderen en nodig zijn.

Types die hun fysieke centrum moeilijk kunnen waarnemen (9,4,5). Deze types zijn gefocust op tijd en ruimte voor zichzelf en hebben afstand nodig. Zij proberen problemen op te lossen door een terugtrekkende houding en vinden dat zij zelf het eindoordeel moeten hebben in alles wat hen aangaat.

9. Hebben twee manieren van functioneren. Of ze bevinden zich in een ‘instinctieve’ staat waar zij bezig zijn met activiteiten die op de automatische piloot gaan. Of in een combinatiestaat van ‘denken en voelen’ waar alles mogelijk is, maar het onmogelijk is om de prioriteiten (eigen voorkeuren) te zien en ernaar te handelen. 
4. Zijn geïdentificeerd met hun gevoelens. Gebruiken het mentale centrum (fantasieën) om hun emotionele centrum (‘moods’) te stimuleren. Zitten vaak in een staat van emotionele ‘push-pull’ (wil ik het wel of wil ik het niet?).
5. Zijn geïdentificeerd met gedachten. Als hun gevoel verstrikt raakt met het denken kunnen zij gaan leven in een fantasiewereld die echter lijkt dan de realiteit, met als gevolg dat ze nog verder verwijderd raken van emotioneel contact het zelf en anderen.

Alle types kunnen het beste werken aan het centrum dat zij het moeilijkst kunnen waarnemen, dus bij 3,6,9 het ‘primaire centrum’ en bij de anderen het onderdrukte centrum.

Als je je favoriete enneatype tot nu toe niet kende, heb je inmiddels (na deze reeks blogs) misschien in ieder geval een paar sterke kandidaten. Als het voor jou voelt alsof het belangrijk zou kunnen zijn om meer inzicht te hebben in je type kun je meer informatie vinden op mijn website. En als je een spiegel nodig hebt om jezelf te zien (geldt voor de meesten van ons), kun je natuurlijk altijd contact opnemen met mij!


Met dank aan:
Riso & Hudson / ‘Understanding the enneagram – the practical guide to personality types’ en
Hurley & Dobson / ‘Welk type ben ik – het enneagram als sleutel tot de negen persoonliljkheidstypes’.

Vorige keer heb ik verteld over de taken en functies van de drie centra waaruit wij als mens bestaan. Even een resumé: In het dagelijkse leven is het hoofd of het mentale centrum verantwoordelijk voor onze gedachten. Het hart of het emotionele centrum neemt onze gevoelens voor haar rekening. Het lichaam of het fysieke centrum heeft een functie zowel bij bewegingen als bij instinctieve lichaamsfuncties. Doorgaans staan de centra in dienst van het ego. Maar zij hebben allemaal een hoger doel.

Het is mogelijk om de 9 enneatypes in te delen op basis van verschillende combinaties van dominante en onderdrukte centra. Vandaag gaan wij kijken naar de indeling van enneatypes volgens verschillen in voorkeurscentrum. Het wordt een wat langere informatieve blog – ik hoop dat je iets nieuws gaat ontdekken over jezelf…

In het enneagram komt de fysieke energie binnen op punt 9. De emotionele energie komt binnen bij punt 3. Bij punt 6 komt mentale energie binnen. Door te kijken naar de enneatypes bij en naast het desbetreffende punt, kunnen wij de types indelen in 3 categorieën: buik (8,9,1), hart (2,3,4) en hoofd (5,6,7) typen.

Mensen met een fysieke basisenergie worden ook buik of instinctieve types genoemd. De basisemotie van deze enneatypes is woede. De focus van deze types ligt op veiligheid, instinctieve reacties en het zijn. Buiktypes bieden weerstand tegen het heden. Het ware doel van het fysieke centrum is om (voelbaar) in het hier en nu te zijn en om onze energie te gebruiken voor onze echte doelen. Op het niveau van het ego wordt deze energie (soms openlijk en soms op een passief-agressieve manier) gebruikt om een bepaalde macht en invloed te hebben. Bewust of onbewust zijn buiktypes bezig met vragen over de eigen veiligheid en kracht in relatie tot anderen. Door grenzen te trekken (of door dissociatie) kunnen deze types het echte contact met de realiteit vermijden. Op een bepaalde manier zijn buiktypes vijandig tegenover alles – inclusief henzelf. Zij zijn zelden tevreden met dingen zoals ze zijn en gebruiken hun energie om zichzelf te beschermen (desnoods door pogingen om continu de omstandigheden te veranderen). Diep van binnen hebben buiktypes het gevoel dat ze onbelangrijk zijn.

Mensen die hun basisenergie krijgen vanuit het emotionele centrum worden hart types genoemd. De basisemotie bij deze typen is verdriet en schaamte. Deze types zijn gericht op gevoelens, emoties, (persoonlijke) relaties en het verleden. Het ware doel van het emotionele centrum is een diep gevoelsmatig inzicht in verbondenheid, wie wij echt zijn, en in hoe relaties werken. Op het niveau van het ego wordt deze gave gebruikt om andere mensen zover te krijgen dat ze hen aardig vinden, op hen reageren of hen tot het middenpunt van de aandacht maken. Ze zijn dus bezig met hun eigen identiteit en imago. Harttypes denken (onbewust) dat ze alleen door contact met andere mensen het gevoel kunnen krijgen dat zij de moeite waard zijn. Zij verlangen dat andere mensen hen positief zien, en zoeken bevestiging van anderen. Harttypes hebben een diepe overtuiging dat ze het liefhebben niet waard zijn.

Mensen met een mentale basisenergie worden hoofd types genoemd. De basisemotie bij hoofdtypes is angst en onzekerheid. Hoofdtypes zijn gericht op denken, berekeningen, het maken van afwegingen en de toekomst. Het ware doel van het mentale centrum is een stil, objectief innerlijk weten. Op het niveau van het ego geloven hoofdtypes dat informatie en objectiviteit iemand tot een waardevol en nuttig mens maakt. Voor hen is het belangrijk om achterliggende principes te vinden en begrijpen. Ze gaan ervan uit dat alleen abstracte kennis authentiek en onbedorven is en negeren informatie uit andere centra. Relaties worden doorgaans aangegaan op basis van intellectuele identificatie, zonder emotionele betrokkenheid. Zo begrijpen hoofdtypes ervaringen op een abstracte manier, zonder eventuele angst of emotionele pijn te hoeven ervaren. Diep van binnen worstelen hoofdtypes met  een fundamenteel gevoel van incompetent zijn.

Hoe kun je de types die gebruik maken van hetzelfde dominante centrum van elkaar scheiden?

De buiktypes (8, 9 en 1) zijn gericht op veiligheid, instinctieve reacties en het zijn. Enneatype 8 wil sterk zijn en zich sterk voelen, en is niet bang om zijn/haar boosheid te laten zien. Enneatype 9 zijn meegaand in hun gedrag en meestal niet in contact met hun eigen boosheid (die zich eerder uit als passief-agressief verzet). Enneatype 1 stelt hoge eisen aan zichzelf en anderen en onderdrukt regelmatig zijn frustratie.

De harttypes (2, 3 en 4) zijn gericht op gevoelens, emoties en relaties. Enneatype 2 zal (onbewust) zijn of haar eigen behoeftes onderdrukken, voor anderen zorgen en wil (daardoor) als liefdevol gezien worden. Enneatype 3 zoekt bewondering en bevestiging door succesvol te zijn en zich met dat succes te identificeren. Enneatype 4 zoekt liefde door zich te onderscheiden en daardoor anders en bijzonder te zijn.

De hoofdtypes (5, 6 en 7) zijn gericht op denken, berekeningen en het maken van afwegingen. Enneatype 5 zoekt zekerheid door zich terug te trekken uit de echte wereld, naar het hoofd in een wereld van kennis en feiten. Enneatype 6 zoekt zekerheid in regels, structuur en voorspelbaarheid. Enneatype 7 leeft in een wereld van plannen maken en activiteiten en zoekt op deze manier zekerheid via het vermijden van negatieve emoties.

Als je deze beschrijvingen leest is de kans groot dat al een vermoeden begint te krijgen waar jou ‘favoriete’ enneatype zou kunnen zitten.  Als je twijfelt tussen twee categorieën kan het zijn dat je (op dit moment of in verschillende situaties) heen en weer fietst tussen twee centra of twee types. Daarnaast zijn met name de typen 3, 6 en 9 doorgaans niet al te bewust van hun voorkeurscentrum omdat zij daar afgesneden van zijn, dus dat kan ook verwarring scheppen.

Bestudeer de komende week eens je verschillende centra en kijk of je erachter kunt komen welk centrum bij jou dominant is en welk centrum nauwelijks gebruikt wordt. Volgende keer gaan wij dieper in op de samenwerking van de centra per enneatype.


Meer weten? Hier een paar leuke bronnen:
Riso & Hudson / Understanding the enneagram – the practical guide to personality types
Riso & Hudson / The wisdom of the enneagram
Hurley & Dobson / Welk type ben ik – het enneagram als sleutel tot de negen persoonliljkheidstypes.

De komende tijd gaan mijn blogs wat dieper in op de bouwstenen en drijfveren van de 9 verschillende enneatypes. Vandaag kijken wij naar de verschillende basisenergieën van een mens. In de traditie van G.I. Gurdjieff worden deze ook vaak centra (van intelligentie) genoemd.

Elk mens heeft (of bestaat uit) drie basisenergieën oftewel centra:
- het hoofd of het mentale centrum,
- het hart of het emotionele centrum en
- het lichaam of het fysieke centrum.

Het ware doel van de drie centra heeft te maken met heelheid, objectief bewustzijn, spiritualiteit en onze essentie. Het echte doel van het mentale centrum is een stille, objectieve innerlijk weten en zicht op de visie van het leven. De ware taak van het emotionele centrum is om werkelijke verbondenheid tot stand te brengen. Het is het centrum van verlangen, begrip, en spirituele intuïtie. Het ware doel van het fysieke centrum is om werkelijk te zijn in het hier en nu, om ons in beweging te brengen en om onze energie te gebruiken voor onze echte doelen. Het is het centrum van expressie, creativiteit en vrijheid. Mooi hè?

De ‘normale’ staat van zaken van het gros van de mensheid is echter dat geen van deze 3 centra in overeenstemming met hun ware doel functioneert. Ouch! In kleine kinderen (die nog in contact zijn met hun essentie) is het nog wel het geval. Yey! Maar als het ‘ik-besef’ (ego) eenmaal geactiveerd wordt, gaat het fysieke centrum reageren op stress en bedreigingen door zich aan te spannen en het bewustzijn uit het pijnlijke deel weg te halen. Hierdoor zijn wij niet meer (volledig) in contact met onze essentie, waardoor het emotionele centrum de leegte probeert op te vullen met emoties en overtuigingen van anderen en een valse identiteit. Het gevolg hiervan is diepe (existentiële) angst, waardoor het mentale centrum allerlei overlevingsstrategieën probeert te bedenken, waardoor wij nog meer verkrampen enz. Kortom, de centra zijn in wezen alleen nog maar bezig met het in stand houden van het ego. (Dubbel-ouch! – en als je hier geen ‘ouch’ bij voelt, dan pas heb je echt een probleem – of misschien juist geen probleem … is in ieder geval iets om over na te denken…)

Als het mentale centrum in dienst staat van het ego, is het hoofd continu aan het denken over van alles en nog wat, van de hak op de tak. Bla blabla bla blabla… In wezen leven wij in een staat van spanning en angst. Om dit niet te hoeven voelen is hoofd alsmaar op zoek naar verklaringen en strategieën om onze ‘problemen’ op te lossen. Herkenbaar? Niet bij iedereen? Wellicht is dit proces wel herkenbaar onder de noemer ‘piekeren’?

Het emotionele centrum onder invloed van het ego is bezig met mechanisch gevoel, gehechtheid en instinctieve emoties, zoals angst, verdriet, frustratie, schaamte, gevoel van machteloosheid enz. Wij reageren dan op elke willekeurige impressie uit de omgeving met een voorgeprogrammeerde gevoelsreactie. Ook te herkennen als ‘…en ik reageerde alweer precies zoals altijd, ook had ik me zo voorgenomen om het deze keer anders te doen!’.

Als het fysieke centrum in dienst staat van het ego zijn wij ons doorgaans niet erg bewust van ons lichaam. In de tussentijd zet ons lichaam zich wel schrap voor elke ‘echte’ of bedachte bedreiging. Zo brengen wij een ‘grens’ tussen ‘onszelf’ en ‘het gevaar’. Aan de andere kant van deze ‘grens’ voelen wij ons dan veilig. Het resultaat is allerlei lichamelijke pijntjes, die wij wel een tijdje kunnen negeren, maar die op den duur echt lichamelijke klachten als gevolg zullen hebben.

Meestal zijn dus al onze centra op deze wijze gekidnapt door het ego. Maar voordat wij het ego de zwarte piet maken is het wel goed om ons te herinneren dat het ego ons eigenlijk alleen probeert te beschermen tegen pijn. Al op jonge leeftijd zijn wij de verbinding met onze essentie kwijtgeraakt. Het ego is in wezen alleen maar bezig met het creëren van een valse identiteit om het verlies van het contact met het echte Zelf te compenseren, zodat wij niet constant in die pijn moeten zitten. Dus, ja, zo leuk is het ook weer niet om Ego te zijn…

Dus – what to do, what to do?
Kunnen wij onze centra helpen om weer in contact te komen met hun ware doel?
Het korte antwoord is…
Ja.
Maar… het vergt wel een inspanning.

Het goede nieuws is dat het in principe niet uitmaakt waar wij beginnen. Als wij beginnen met het werken aan weestand en spanningen in het lichaam, zullen wij gauw genoeg geconfronteerd worden met onderliggende emoties, angst, beperkende overtuigingen en mentale strategieën. En andersom werkt het precies hetzelfde. Het schijnt wel dat het meest efficiënt is om te beginnen met een centrum dat afgesneden of onderdrukt is. Meer hierover in de komende twee blogs…


Met dank aan:
Riso & Hudson / ‘Understanding the enneagram – the practical guide to personality types’ en
Hurley & Dobson / ‘Welk type ben ik – het enneagram als sleutel tot de negen persoonliljkheidstypes’. 

En welk enneatype ben ik? Dit is meestal een van de eerste vragen die ik krijg als ik vertel dat ik met het enneagram werk. Het lijkt misschien simpel om iemand te ‘typeren’. Je hebt er immers maar 9 om uit te kiezen, dus hoe moeilijk kan het zijn? Nou, het valt echt niet altijd mee… Inmiddels heb ik de lijst meestal wel met een paar minuten interactie en eventueel wat vragen teruggebracht naar 2 of 3 types, maar om een type te kiezen vergt echt meer speurwerk. En dan is nog maar de vraag of je wel een type bent, of misschien toch meerdere types in je hebt.

Maar wat is een enneatype eigenlijk? In een eerdere blog (en op mijn website) heb ik het enneagram als procesmodel kort beschreven. Even ter herinnering: de negen punten langs de buitenkant van de cirkel beschrijven de 9 verschillende fases van elk proces.

De 9 enneatypes komen overeen met de energieën van de verschillende fases. Zo is bijvoorbeeld enneatype 1 (de perfectionist) bezig met ‘het verlangen’, en hoe iets nog verbeterd kan worden. En enneatype 2 (de helper) is aan het onderzoeken hoe hij of zij anderen kan helpen enz. (Kijk bij ‘enneatypes beschreven’ als je meer wilt weten over typerend gedrag van de verschillende types).

Hoe kiezen wij dan onze enneatype? Op het niveau van het psyche is de ‘keuze’ voor een enneatype een ingebouwde strategie om pijn te vermijden. Heel kort door de bocht: als baby beleef je alles als ‘een’, elk moment is ‘totaal’ en je hebt geen voorkeur of afkeur. Maar er komt een moment dat je je begint te beseffen dat je een afgescheiden individu bent (je hebt bijvoorbeeld honger, maar krijgt je eten niet onmiddellijk). Dat doet pijn en levert een gevoel van doodsangst op. Enneatypisch gedrag is een automatische strategie om die pijn niet meer (opnieuw) te hoeven voelen. Welke strategie jij als eerste gaat kiezen is waarschijnlijk al bepaald voor of bij je geboorte.

Nu zijn er verschillende scholen in ennea-land over het aantal strategieën per persoon: Sommige zijn van mening dat je een type bent.
Volgens anderen is het meer dynamisch en heb je alle types in je.

Het enneagram is een model dat de wetten van het universum samenvat in een symbool met het uitgangspunt is dat wij allemaal voortkomen uit ‘eenheid’ of ‘de Bron’. Als wij uit eenheid komen, dan is voor mij is de logische conclusie dat wij ook een heel enneagram zijn en dus in principe toegang hebben tot alle energieën en types. Dat wil niet zeggen dat wij geen ‘voorkeuren’ hebben.

Mijn persoonlijke ervaring is dat ik twee bijna even sterke strategieën in me heb, namelijk het gedrag van enneatype 9 (de bemiddelaar) en dat van enneatype 5 (de waarnemer). Daarnaast gebruik ik best vaak verdedigingsmechanieken van andere types. Ik heb periodes gehad met veel angsten (bijvoorbeeld 6 jaar lang geen auto durven rijden) en focus op mogelijke problemen in plaats van oplossingen, zoals enneatype 6 (de wachter).  Toen mijn dochter geboren werd, zag ik ineens heel sterk het gedrag van enneatype 2 (de helper) naar voren komen. Ik ging mijn eigen behoeftes verdringen en voor anderen bedenken wat zij nodig hadden (Wat ook logisch is als je in de moeder-energie zit en alles moet bepalen voor je kind.) De laatste tijd vind ik best veel dingen ‘leuk’ en ben ik regelmatig pijn aan het rationaliseren, net als een 7 (de optimist).

Dus, welk type ben ik dan? Qua gedrag heb ik inmiddels wel een paar jasjes om uit te kiezen. Qua diepste drijfveren neig ik om mij het meeste te identificeren met de harmoniezoekende 9. Die zich overigens ook het makkelijkst gaat identificeren met andere types, dus wat dat betreft ‘ben’ ik dan misschien alleen maar een 9?

Of misschien maakt het niet uit. Het mooie van het enneagram is dat heel veel visies naast elkaar kunnen leven in hetzelfde symbool. Je kunt het bijvoorbeeld ook zien als een model voor de spirituele ontwikkeling van de mens. Je kunt er in feite alles op projecteren, wat dat betreft is het een volmaakte spiegel. En eigenlijk kan het ook niet anders – het enneagram is immers een model dat de wetten van het universum weet samen te vatten in een symbool…

Zoals ik al eerder heb verteld, woon ik al 15 jaar in Nederland. Inmiddels ben ik best gewend geraakt aan vele verschillende gewoontes. Sinterklaas heb ik helemaal omarmd en hij is de beste vriend van de Finse Kerstman geworden. Op verjaardagen ga ik vrolijk in de kring zitten, en als er geen kring is, kijk ik een beetje verdwaald om me heen – wat ongezellig, hoe moet het nou precies? Ik kijk ook niet meer raar op in restaurants als de ober aankomt met een mini-colaflesje van 0.2 l - ik weet zelfs niet meer wat ik moet doen ‘in het buitenland’ als ze aankomen met een cola van een halve liter. Ik ben ook gewend aan het overal naartoe fietsen – regen of sneeuw, maakt niet uit – ik fiets naar de stad, ik fiets naar mijn Pilates-les in het donker, ik fiets heen en weer naar school. Dat is overigens best leuk, ik heb jarenlang geen fiets gehad, maar toen ik voor het eerst op mijn stevige mama-fiets mijn dochter naar school bracht - toen voelde ik me echt ingeburgerd in Nederland!  

Toch zijn er bepaalde dingen en gewoonten die mij steeds weer blijven verbazen. Een van die dingen is de nogal moeizame relatie dit land heeft met sneeuw. (Ja, het wordt inderdaad nog een blog over winter en sneeuw - ik raak er blijkbaar niet over uitgepraat).

Picture this: het heeft 2 uur gesneeuwd, er ligt 2 cm sneeuw op de grond om vijf uur in de middag. Welke impact heeft dit op de Nederlandse samenleving?
a) geen
b) jong en oud gaat even buiten wandelen en genieten van het mooie weer
c) er rijden geen bussen of treinen meer, er staat 1200 km file op de snelwegen, oudere mensen durven niet meer naar buiten omdat het ‘spekglad’ is, bij de Albert Heijn zoeken wildvreemden contact met elkaar om de ‘heftigheid’ van het weer te kunnen verwerken, er wordt een commissie ingesteld om te onderzoeken hoe wij dit in de toekomst kunnen voorkomen…

En dan de berichtgeving van de media: “De eerste sneeuw van het jaar kwam weer als een verrassing”. Hoezo verrassing ?!??!? Iedereen heeft toch inmiddels in de gaten dat er in ieder geval een paar keer per jaar sneeuw valt in Nederland. Dat kan nu eenmaal gebeuren als de temperatuur onder het vriespunt daalt. Of mis ik iets? (Blijkbaar ben ik toch niet zo ingeburgerd als ik dacht...)

Een aantal jaar geleden gaf ik Zweedse les in Utrecht. Bij elke les zocht ik een leuk artikel uit over een actueel onderwerp, en een keer in de winter kwam ik een artikel tegen over verkeerschaos in Finland door sneeuw. Het was de ergste sneeuwstorm sinds 100 jaar. Wat mij opviel was het volgende bericht: ‘Gisteren is het treinverkeer ernstig ontregeld geweest rond Helsinki. De lokale treinen hadden wel... (let op, hier komt het) 10 (!) minuten vertraging!!!’. 

Wat heeft dit te maken met spiritueel leven (waar ik pretendeer dat mijn blog over gaat)? Waarschijnlijk niet zo veel. Maar… ik heb wel genoten van het schrijven van deze blog! En wat is nou belangrijker dan genieten van je eigen leven? Ja, ik ben dit najaar wel heel erg in de energie van enneatype 7 gedoken (onder anderen te merken aan mijn overmatige gebruik van het woord ‘leuk’) – volgend jaar volgen meer blogs over diverse enneatypes.

De Blogging Spirit in Matter gaat even naar binnen keren tijdens de winterslaap van de zon. 
Ik wens je hele mooie feestdagen en een nieuw jaar waarin je nog dichter bij je diepste wensen mag komen! Ik hoop je weer te ontmoeten in 2013.