Ik parkeer de auto bij de stoeprand en draai de autosleutel om in het slot. De motor gaat uit, de muziek uit de radio stopt. Ineens is het heel stil. Ik ben 15 minuten te vroeg voor mijn afspraak. Wat nu?
Mijn eerste impuls is om mijn mobiele telefoon naar voorschijn te halen. Zijn er berichten? Voicemails dan? Nee. Zal ik iemand bellen? Nee, dan kom ik misschien straks tijd tekort bij het gesprek. Is ook niet gezellig. Ik zet de telefoon alvast uit. Nog 14 minuten te gaan.
Ik heb mijn iPod thuis gelaten, een iPad heb ik (nog) niet. Het zou wel handig zijn op dit moment. Dan zou ik wat e-mails kunnen beantwoorden en even op FaceBook kunnen kijken. Misschien ook iets op kunnen zoeken op het internet. Maar ja, daar heb ik nu niets aan. Ik heb immers geen iPad. Nog 13 minuten te gaan.
Zal ik dan maar de radio weer aanzetten?
Of misschien toch niet…
Een revolutionair idee krijgt vorm in mijn hoofd:
…Wat als ik gewoon hier in stilte zou gaan zitten en zou genieten van niets doen?
Huh? Niets doen? Is dat ook een mogelijkheid?
Ja, laat ik eens dat proberen. Ogen dicht, even niets…
30 seconden later:
Van stilte is geen sprake. Gedachten racen als kippen zonder koppen langs elkaar heen. Wel begint de willekeurige gedachtestroom ineens in een specifieke richting te vloeien…
Wij hebben de neiging om elke onbenutte minuut iets te willen doen. Of ik heb dat in ieder geval wel. Alle losse momenten van de dag – zoals bij het wachten op de trein of bus, bij de huisarts of kapper – is het eerste instinct om meteen iets aan te grijpen om die dreigende lege ruimte te vullen. Tegenwoordig is dat – met alle iGadgets – veel makkelijker dan ooit. Maar was het vroeger wel zo anders? Wat dacht je van de Metro, werkdocumenten, kruiswoordpuzzels, sudoku, tijdschriften of een boek in de trein of bij de huisarts, de Walkman (voor diegenen die nog weten wat dat is), of zelfs een ouderwets sigaretje (hoewel dat natuurlijk niet meer overal kan)?
Thuis ga ik meestal ook niet zomaar op het bankje voor mezelf uit te zitten staren. Dan gaat de TV aan of pak ik een boek (ja, wat dat betreft ben ik soms best ouderwets). Heel soms neem ik wel een powernap. Maar dat is dan omdat het echt nodig is. Een klein dutje is dus in wezen ook een nuttige bezigheid en geen zijn in stilte zonder doel.
En dat terwijl ik een persoon ben die nogal gesteld is aan comfort en rust (wordt ook wel eens luiheid genoemd). Ik heb niet zo heel veel innerlijke stemmetjes die mij pesten met gedachten over allerlei ‘nuttige en nodige dingen’ die ik eigenlijk zou moeten doen, zoals stoffen, ramen lappen en het huis schoonmaken (en daar – over het gebrek aan stemmetjes, dus – zijn mijn lieve man en ik het overigens bijzonder over eens... hoewel onze beleving van het resultaat van dat gegeven echter mijlenver uit elkaar ligt). Ook heb ik niet zo veel last van het idee dat ik continu productief zou moeten zijn of iets leuks zou moeten doen, of dat ik me bezig zou moeten houden met wat anderen nodig hebben. Dat zijn overigens geen persoonlijke verdiensten van mij, maar komt simpelweg door het mechaniek van mijn favoriete enneatype. Desondanks heb ook ik blijkbaar moeite met stil zijn en helemaal niets doen. Al zijn het maar mijn gedachten die druk bezig blijven…
Toch is er nu, hier in de auto, iets wat anders is. Het feit dat ik stil zit en niet met opzet (of op de automatische piloot) iets zoek om mij af te leiden van de stilte, maakt blijkbaar het verschil. Want middenin die gedachtestroom zie ik ineens iets leuks. Ook al hebben mijn gedachten de neiging om hun eigen leven te leiden, kunnen zij blijkbaar – onder de juiste omstandigheden – iets moois voortbrengen, wat het gewone geklets van het hoofd overstijgt. In de stilte en het niets doen kan inspiratie binnenkomen.
Yey! Volgens mij wordt dit het onderwerp van mijn nieuwe Blog! Snel, snel, pen en papier, even wat steekwoordjes opschrijven voordat ik alles weer vergeet… want zo werkt het wel met dat soort gedachten, zo snel als ze komen zijn ze weer weg. (Zo schrijf ik ook de meest fantastische romans in dat ongedefinieerde schemergebied net voordat ik ga slapen. Jammer genoeg zijn de verhalen meestal verdwenen in de ochtend).
Nog maar 3 minuten te gaan. Ogen weer dicht, de Blog is bezig zichzelf verder uit te werken in mijn hoofd. Ontspannen laat ik het gebeuren…
…en ineens is de tijd om.
Het tijd voor mijn afspraak.
Weer tijd om iets te gaan doen…
Mijn eerste impuls is om mijn mobiele telefoon naar voorschijn te halen. Zijn er berichten? Voicemails dan? Nee. Zal ik iemand bellen? Nee, dan kom ik misschien straks tijd tekort bij het gesprek. Is ook niet gezellig. Ik zet de telefoon alvast uit. Nog 14 minuten te gaan.
Ik heb mijn iPod thuis gelaten, een iPad heb ik (nog) niet. Het zou wel handig zijn op dit moment. Dan zou ik wat e-mails kunnen beantwoorden en even op FaceBook kunnen kijken. Misschien ook iets op kunnen zoeken op het internet. Maar ja, daar heb ik nu niets aan. Ik heb immers geen iPad. Nog 13 minuten te gaan.
Zal ik dan maar de radio weer aanzetten?
Of misschien toch niet…
Een revolutionair idee krijgt vorm in mijn hoofd:
…Wat als ik gewoon hier in stilte zou gaan zitten en zou genieten van niets doen?
Huh? Niets doen? Is dat ook een mogelijkheid?
Ja, laat ik eens dat proberen. Ogen dicht, even niets…
30 seconden later:
Van stilte is geen sprake. Gedachten racen als kippen zonder koppen langs elkaar heen. Wel begint de willekeurige gedachtestroom ineens in een specifieke richting te vloeien…
Wij hebben de neiging om elke onbenutte minuut iets te willen doen. Of ik heb dat in ieder geval wel. Alle losse momenten van de dag – zoals bij het wachten op de trein of bus, bij de huisarts of kapper – is het eerste instinct om meteen iets aan te grijpen om die dreigende lege ruimte te vullen. Tegenwoordig is dat – met alle iGadgets – veel makkelijker dan ooit. Maar was het vroeger wel zo anders? Wat dacht je van de Metro, werkdocumenten, kruiswoordpuzzels, sudoku, tijdschriften of een boek in de trein of bij de huisarts, de Walkman (voor diegenen die nog weten wat dat is), of zelfs een ouderwets sigaretje (hoewel dat natuurlijk niet meer overal kan)?
Thuis ga ik meestal ook niet zomaar op het bankje voor mezelf uit te zitten staren. Dan gaat de TV aan of pak ik een boek (ja, wat dat betreft ben ik soms best ouderwets). Heel soms neem ik wel een powernap. Maar dat is dan omdat het echt nodig is. Een klein dutje is dus in wezen ook een nuttige bezigheid en geen zijn in stilte zonder doel.
En dat terwijl ik een persoon ben die nogal gesteld is aan comfort en rust (wordt ook wel eens luiheid genoemd). Ik heb niet zo heel veel innerlijke stemmetjes die mij pesten met gedachten over allerlei ‘nuttige en nodige dingen’ die ik eigenlijk zou moeten doen, zoals stoffen, ramen lappen en het huis schoonmaken (en daar – over het gebrek aan stemmetjes, dus – zijn mijn lieve man en ik het overigens bijzonder over eens... hoewel onze beleving van het resultaat van dat gegeven echter mijlenver uit elkaar ligt). Ook heb ik niet zo veel last van het idee dat ik continu productief zou moeten zijn of iets leuks zou moeten doen, of dat ik me bezig zou moeten houden met wat anderen nodig hebben. Dat zijn overigens geen persoonlijke verdiensten van mij, maar komt simpelweg door het mechaniek van mijn favoriete enneatype. Desondanks heb ook ik blijkbaar moeite met stil zijn en helemaal niets doen. Al zijn het maar mijn gedachten die druk bezig blijven…
Toch is er nu, hier in de auto, iets wat anders is. Het feit dat ik stil zit en niet met opzet (of op de automatische piloot) iets zoek om mij af te leiden van de stilte, maakt blijkbaar het verschil. Want middenin die gedachtestroom zie ik ineens iets leuks. Ook al hebben mijn gedachten de neiging om hun eigen leven te leiden, kunnen zij blijkbaar – onder de juiste omstandigheden – iets moois voortbrengen, wat het gewone geklets van het hoofd overstijgt. In de stilte en het niets doen kan inspiratie binnenkomen.
Yey! Volgens mij wordt dit het onderwerp van mijn nieuwe Blog! Snel, snel, pen en papier, even wat steekwoordjes opschrijven voordat ik alles weer vergeet… want zo werkt het wel met dat soort gedachten, zo snel als ze komen zijn ze weer weg. (Zo schrijf ik ook de meest fantastische romans in dat ongedefinieerde schemergebied net voordat ik ga slapen. Jammer genoeg zijn de verhalen meestal verdwenen in de ochtend).
Nog maar 3 minuten te gaan. Ogen weer dicht, de Blog is bezig zichzelf verder uit te werken in mijn hoofd. Ontspannen laat ik het gebeuren…
…en ineens is de tijd om.
Het tijd voor mijn afspraak.
Weer tijd om iets te gaan doen…
RSS Feed
