Vorige keer heb ik verteld dat ik bezig ben met het ontspannen van mijn ogen. Uiteindelijk zou het mogelijk moeten zijn dat ik hierdoor een zwakkere bril ga dragen of zelfs zonder zou kunnen, maar dat moet allemaal nog blijken. Beginnend bij een brilsterkte van -6.00 en cilinders van 1.50 kun je stellen dat zoiets hoogstwaarschijnlijk niet in een nacht bereikt wordt, als het al mogelijk is.

Maar… het ‘niet zeker weten wat het eindresultaat gaat worden’ is voor mij nog nooit een doorslaggevend argument geweest om iets niet te doen. Dus, ben ik met hart en ziel weer gedoken in een nieuw, uitermate fascinerend (onderzoeks)project naar hoe ik (nog) meer ontspanning kan brengen in mijn lijf en leven, en daardoor dus hopelijk ook door kan geven aan anderen.

De afgelopen weken ben ik bezig geweest met diverse oefeningen om mijn ogen te ontspannen en te bewegen. Daarnaast probeer ik (volgens de methode van Dr. Bates, zie mijn vorige blog) mijn bril zo vaak mogelijk af te zetten (of een zwakkere bril te gebruiken).

Wat het (letterlijk) beter zien betreft, is het nu nog te vroeg om er iets definitiefs over te zeggen. Maar verrassend genoeg blijkt dat dus veel minder interessant dan al die andere dingen die erbij komen kijken. Door het afzetten van mijn bril en de confrontatie met een wazige wereld worden veel emoties en (beperkende) overtuigingen aangeraakt. En doordat ze zichtbaar worden ontstaat de mogelijkheid tot transformatie ervan.

De eerste paar weken voelde ik voornamelijk verzet, weerstand en frustratie. Stomme bril, stomme ogen, ik wil dit niet! Waarom doe ik dit? Het levert toch niets op – geef het nou meteen op. Dit is zinloos. Het lukt je toch niet. En zoals altijd volledig zuiver gespiegeld door de buitenwereld, toen ik naar de opticien ging en hij mij min of meer voor gek verklaarde en zei: ‘Je ogen zijn gewoon zoals ze zijn, dat kun je niet veranderen. Punt.’ Zeer vermoeiend. Maar toch bleef ik doorgaan met ‘zinloze’ oefeningen, de bril steeds weer afzetten en ruimte geven aan alle emoties die erbij kwamen kijken.

Ik zag dat ik vaker naar de bril greep – en nog steeds grijp – als ik moe ben, of als ik in situaties ben waar ik me een beetje onzeker voel. De bril geeft houvast in een wazige wereld. Als ik alles kan zien, blijf ik de illusie houden dat ik de wereld kan controleren. Als ik alles kan zien, dan kan ik alles en iedereen in de gaten houden zodat ik weet wat ik kan verwachten en hoe in te spelen op de situatie zodat ik me veilig voel. Zonder bril moet ik me wel overgeven aan dat wat is.

En toen kwamen de momenten dat het kalm werd. De bril afzetten voelde ineens als een moment van rust, een moment van ontspanning, een moment voor mezelf. De focus verplaatste zich van alles wat ik niet kon zien naar genieten van het (even) niet moeten zien.

Een dag stond ik zonder bril buiten te kijken naar een wazige wereld met wazig gras, wazige huizen, wazige bomen en wazige verkeersborden. Ineens viel het me wel op dat ik de ‘natuurlijke vormen’ beter kon zien dan de strakke lijnen en letters. Sterker nog, het contrast tussen en witte en zwarte muur voelde bijna vijandig. Toen realiseerde ik me dat ik op dat moment letterlijk naar mijn eigen binnenwereld stond te kijken.

Ik heb zo vaak geprobeerd om ‘grip’ te krijgen op hoe ‘mijn systeem werkt’. Voor mij zijn grenzen een nogal vaag begrip. Ik heb heel erg de neiging om me te vereenzelvigen met anderen en alles te voelen wat een ander voelt. Daarnaast heb ik een sterke voorkeur voor harmonie en probeer ik conflicten te vermijden. Mijn individualiteit neer te zetten en mezelf een vorm geven is nogal een uitdaging voor mij.

En daar stond ik letterlijk naar een wereld te kijken waar alles, inclusief ikzelf wazig was en in elkaar over vloeide, geen enkele grens te bekennen. En ik voelde alsof alle spanning ineens van me afgleed, alsof ik eindelijk kon rusten in mezelf. Dit voelt als thuis. Dit voelt als mijn werkelijkheid. Wat een opluchting om eindelijk weer, voor het eerst sinds mijn kindertijd, de wereld te mogen zien zoals ik die zie, zoals die op dit moment voor mij is – zonder te moeten kijken volgens de normen van een ander hoe de wereld eruit zou moeten zien.

Dus voor nu beweeg ik me in een wazige wereld waar grenzen vaag en onduidelijk zijn, waar alles overgaat in elkaar en verbonden is met elkaar. Zo voelde het al, maar nu klopt mijn zintuigelijke waarneming ook met mijn innerlijk gevoel. Dat geeft rust.

Waar dit naartoe gaat weet ik niet. Ik heb wel een vermoeden dat het wazig zien van de wereld ook een beschermingsstrategie is om (te) veel indrukken buiten te houden en om mezelf niet te hoeven definiëren. Ik ga er dus van uit dat er nog veel meer emotioneel werk aan zit te komen, zeker met betrekking tot mezelf neerzetten als een individu in deze fysieke wereld.

Maar... hoewel veel verandering en beweging in deze nieuwe wereld ook onzekerheid met zich mee brengt, voelt het wel goed. Want als alles altijd hetzelfde blijft, hebben onze ogen en wij als mens de neiging om te verstarren, terwijl juist in de beweging de mogelijkheid zit tot ontspanning en groei.

Voor meer info over de Natuurlijk zien methode van Dr. Bates verwijs ik je graag naar www.volzicht.nl.

Al jaren ben ik bezig mijn lijf, mijn emoties en mijn gedachten te ontspannen en zo mijn lichaam, hart en hoofd beter te laten samenwerken. Altijd bezig met het verwerken en loslaten van oude emotionele- en gedragspatronen die mij niet meer dienen. Continu op zoek naar manieren om mijn lichaam in ontspanning te laten komen en vooral uitvinden hoe ik ontspannen kan blijven als het leven even tegenzit. Dus eigenlijk steeds op zoek naar manieren om stevig te blijven staan in een wereld die steeds verandert, om minder weerstand te bieden tegen dat wat ik ervaar en dieper te gaan in acceptatie en het omarmen van dat wat is. 

Een maand geleden dook er – uit het niets – ineens een hele nieuwe gedachte op in mijn hoofd: ‘Ik wil ook mijn ogen leren ontspannen’. Die gedachte bleef maar rondzwerven in mij hoofd. Toen herinnerde ik me ineens dat een van mijn cliënten mij een half jaar eerder had verteld dat ze bezig was met (weer) leren zien zonder bril via de methode van een Dr. Bates. Dus maar Googelen.

Op de site van Volzicht terechtgekomen en ja, hoor, het lijkt inderdaad zo te zijn dat men weer kan leren zien zonder bril. Zeker als men een bril draagt die niet zo heel sterk is. In wezen is het heel simpel: bijna alle oogaandoeningen inclusief slecht zien zijn een gevolg van gespannen oogspieren en verkeerde kijkgewoontes. Dus, hoe meer ontspannen de ogen zijn, hoe beter het zicht. Schijnbaar gaan veel mensen dan ook beter slapen, krijgen ze minder last van droge, jeukende en branderige ogen en en kan het ook helpen tegen hoofdpijn. Nou, interessant genoeg om in ieder geval te onderzoeken, dacht ik bij mezelf.

En er zijn best veel manieren om de ogen te ontspannen door middel van allerlei oefeningen en bijvoorbeeld door voeding en aarding, maar het allerbelangrijkste is om de bril af te zetten en zo veel mogelijk zonder bril te doen. Van nature zijn ogen gewend om veel te bewegen, om boller en platter te worden. Door het dragen van een bril worden de ogen ‘gefixeerd’ in een bepaalde stand en worden ze lui. Hierdoor gaan mensen vaak op den duur juist slechter zien door het dragen van en bril, en hebben ze vaak een sterkere bril nodig. Althans, dat is het  uitgangspunt van de Dr. Bates methode.

Nu is het wel zo dat ik al 30 jaar en bril draag van rond de -6.00 met een behoorlijke cilinder erbovenop. Dit betekent dat ik ongeveer 30 cm scherp zie en dat de rest van de wereld een nogal wazige bedoeling is. Dus, het zal wel duidelijk zijn dat ik er echt niet op zat te wachten om op die manier door het leven te gaan. Maar ja, onderzoek is onderzoek, en het gevoel dat ik hier iets mee moest liet me maar niet los.

Dus zonder enige voorbereiding heb ik gewoon voor de lol (ja, het klopt, mijn gevoel voor humor is soms nogal raar) een uur lang de bril afgedaan tijdens het koken. Nou, heel veel zag ik niet, maar het koken lukte – wonder boven wonder – best goed. Wat ik niet aan had zien komen was de onmiddellijke emotionele impact: frustratie, verdriet, angst om de controle kwijt te zijn. En na het uur, pijn in allerlei spieren rond mijn ogen, in mijn wangen en kaken, in mijn nek; NIET door het aanspannen van mijn gezicht omdat ik beter wou zien, maar juist de spanning voelen die er al die tijd er al zat!

Een paar dagen later heb ik een geleide oogmeditatie (ontspanningsoefening) gedaan via dezelfde site. Gewoon even kijken (of eigenlijk juist niet kijken) wat het met mij zou doen. Aan het einde van die 5 minuten zat ik te huilen als een kind van opluchting, omdat mijn ogen zo blij waren om voor het eerst in 30 jaar weer ontspanning te voelen. Nee, dat had ik ook niet aan zien komen…

Ik had geen idee dat ik dag in, dag uit met zo veel spanning rondliep in mijn ogen. Want zo gaat dat met spanning (of het nou emotionele, mentale of lichamelijke spanning is) – wij raken eraan gewend en voelen het niet meer. Maar het zit er wel… Dus, ga eens even na bij jezelf, hoe veel spanning zit er in jou ogen of elders in jou lijf, waar je je misschien niet eens bewust van ben?

Hoe dan ook, zal het geen verassing zijn dat ik dit onderzoek dan ook niet meer (los) kan laten. Ben inmiddels een aantal weken bezig met diverse oefeningen en ik sta echt versteld van wat het allemaal nog meer teweeg brengt. In mijn volgende blog ga ik je daar meer over vertellen. Graag tot de volgende keer!

Voor meer info over de Natuurlijk zien methode van Dr. Bates verwijs ik je graag naar www.volzicht.nl.

In het weekend kregen wij een aantal gasten over de vloer. In de namiddag was ik druk bezig met koken toen mijn man uit de hal riep dat hij even naar het winkelcentrum zou gaan om shampoo en wat andere dingen te halen.
- ‘Over een kwartiertje ben ik terug’, hoorde ik hem zeggen.
- ‘Is goed’, antwoordde ik en ging verder met het prikken van satéstokjes door stukjes kip, ananas, paprika en courgette.

Een half uur later stond mijn man in de keuken.
- ‘Wow, je bent al bijna klaar, wat goed’, zei hij.
- ‘Mmm-hmmm’, antwoordde ik. De kipspiesjes lagen klaar, de hamburgers ook. Nu nog de pastasalade – even wat dingen uit de koelkast halen, dat en dat moet gesneden worden... Mijn volle concentratie bij het koken, dus geen aandacht voor iets anders. Laat dat wel duidelijk zijn – als ik ergens bezig mee ben, ben ik daar mee bezig en heb ik geen tijd voor sociale onzin. Als dat maar duidelijk is. 

Toen de gasten al binnen waren zag ik ineens mijn man. Er was iets anders aan hem. Het leek wel alsof hij zijn haar anders zat, of zoiets… Wat raar… Maar hij is niet naar de kapper geweest, dus het kon niet. Hij zag er dus uit zoals altijd.

…

In de avond, een aantal uur later, zaten wij weer met z'n tweeën in de woonkamer.
- ‘Heb je niets gemerkt wat anders is aan mij?’, vroeg mijn man.
En op dat moment zag ik het… Zijn haar zat anders. Hij was wel naar de kapper geweest!
Ik kreeg echt een bijna onbeschrijflijk gevoel van binnen…

…En nee, het was geen schaamte over mijn gebrekkige sociale vaardigheden of onvermogen om het sociaal gewenste gedrag te tonen eerder die dag – had wel gekund, maar was nu niet het geval...

…Het was het gevoel dat ik iets had gezien van mezelf wat ik normaal gesproken niet kan zien. Een glimpje van de strategie van het mechaniek van het hoofd – oftewel het ego – wat normaal gesproken verborgen blijft. Nu op heterdaad betrapt.

Naar aanleiding van wat mijn man had gezegd toen hij wegging, had ik de verwachting gecreëerd in mijn hoofd dat hij alleen zou gaan winkelen, en niet dat hij naar de kapper zou gaan. Toen ik hem later zag, zagen mijn ogen heel correct dat er iets anders was met zijn haar. Mijn hoofd, echter, kon de (schijnbaar) tegenstrijdige informatie niet aan van de verwachting en wat de ogen zagen, en heeft gekozen om de verwachting te geloven in plaats van de objectieve zintuiglijke waarneming van de ogen zelf.

Het is toch niet te geloven! Eigenlijk kan ik er nog steeds niet helemaal bij hoe geraffineerd het spel van het ego is. Al helemaal als ik de gevolgen doortrek naar de rest van mij leven. Het is dus echt zo, dat alles wat ik zie zeer sterk gekleurd (zoniet volledig bepaald) wordt door wat ik verwacht te zien. Dit betekent dus ook dat alles wat ik in anderen zie, wat anderen mij ‘aandoen’ of de situaties waar ik in terechtkom, in wezen ook reflecties zijn van mijn verwachtingen. 

Hoe ziet jouw wereld eruit?
Tevreden?

Zo ja – Geweldig! Gefeliciteerd!
Wees blij en ga vooral zo door.

Zo niet – is de uitnodiging hierbij om je verwachtingen eens goed onder de loep te nemen… En te kijken welke resultaten je verwachtingen jou opleveren. Verwachtingen die ongewenste resultaten genereren zijn vaak gerelateerd aan beperkende overtuigingen (ik ben waardeloos, niet om van te houden, niet goed genoeg, bla bla bla…). Als je verwacht – ook al is het vaak een onbewuste verwachting – dat iedereen jou waardeloos zal vinden / dat niemand van jou zal houden / dat je nooit goed genoeg zal zijn, zul je gegarandeerd het bewijs vinden in de buitenwereld dat het ook echt zo is.

Hoe ziet jouw wereld eruit?
Ben je er tevreden over – of toch niet?
Je ziet wat je verwacht.
Wat wil je zien?

Ik loop binnen in het huis van de zintuigen. De deur valt zachtjes dicht achter me. Ik sta in een grote, schemerige hal in het midden van het huis. Goudkleurig behang met grote, duistere raadselachtige vormen bedekt de muren. Het licht van de kaars in mijn hand wordt weerkaatst in de zijdezachte matheid van het behang. Een zwarte marmeren trap loopt naar de volgende verdieping, maar mijn aandacht wordt getrokken naar vijf donkerbruine deuren van mahonie die mij omringen. In het hout zijn vijf symbolen uitgesneden, een andere op elke deur. Mijn blik zoekt – en vindt – de deur met het grote oog. Mijn hand wordt, als vanzelf, geleid naar de deurknop, ik draai hem om en de deur draait open met een krakend geluid….

Ik doe een stap voorwaarts om de kamer binnen te lopen, maar ineens staat de deur achter me. Ik doe weer een stap naar voren, maar de deur verplaatst zich weer. Waarom kan ik niet binnenlopen? Ik doe nog een poging en de deur staat weer achter mij. Als vooruit niet werkt, dan maar achteruit. Ik doe een stap naar achteren, en nog een, en nog een. Stap voor stap kom ik – achterwaarts – de kamer binnen.

Het is erg donker in deze kamer. Mijn ogen proberen tevergeefs een glimp van licht op te vangen. Het wil maar niet lukken. De hele tijd een knagend gevoel in mijn achterhoofd dat er iets achter mij staat, iets wat ik kan voelen, en als ik me heel snel omdraai een glimp van kan vangen, maar nooit echt zien. Er is iets te zien in de kamer van het oog wat ik niet mag zien. Als ik het maar kon zien! Wat is het? Ik wil het weten. Ik moet het weten! Ik sluit mijn ogen. Verbaasd neem ik waar, dat al terwijl mijn ogen dichtgaan, een andere werkelijkheid zich op mijn netvliezen begint te vormen.

Met het rechteroog ben ik in een geometrische wereld van vormen. Ik zie rechthoekige meubels, een ovale spiegel en driehoekige puntdak in de verte. Het lijkt op de werkelijkheid dat mijn ogen kent. Maar als ik dichter bij kijk, wordt duidelijk dat die grotere geometrische vormen opgebouwd zijn uit steeds kleinere vormen. De boomstam achter het huis bestaat uit lintjes en rechthoeken, de bladeren uit driehoeken, de appels uit steeds kleiner wordende zeshoeken. Hoe langer ik kijk, hoe verwarrender het wordt. Als een schilderij van Picasso is de hele werkelijkheid hoekig en verdraaid. Alles lijkt net echt, maar ook weer niet. 

Ik verplaats mijn aandacht naar het linkeroog. Dit oog leeft in compleet andere wereld; een vloeiende werkelijkheid waar alles in elkaar overloopt. Er valt geen enkel contour te vinden in dit landschap van water. Als een rivier gaat het gras over in een rotsblok dat vervaagt in wolken in de lucht, die als regen samen vloeien in een veld gele paardenbloemen die stralen als een zon. Ik kijk naar mijn handen en zie vloeiende lintjes uit mijn vingers en handpalmen schieten, als water, als mist. Elke beweging die ik maak, hoe klein ook, verandert iets in het waterschilderij dat ik zie.

Ik doe mijn ogen weer open. Het is nog steeds erg donker in deze kamer. Met gesloten ogen wordt gezien. Met open ogen kan ik het blijkbaar niet. Wat is nodig om wel te zien? Op de tast vind ik mijn weg naar het raam. Met een felle beweging sla ik de vensterluiken open naar buiten. Wit, helder licht stroomt de kamer binnen. Het zonlicht zo zuiver dat het mij verblindt. Even zien mijn ogen niets anders dan licht. Ik wacht en vraag me af: Hoe veel licht zal ik nog nodig hebben om de werkelijkheid echt te zien voor wat die is? Of is dat misschien juist de valkuil, het idee dat er niets te zien valt in het donker?

Vorige week ging de blog van Spirit in Matter over het Hout element en de relatie met lente en zelfexpressie. Het Hout element correspondeert natuurlijk met veel meer dingen onder de zon, onder anderen de organen Lever en Galblaas, de pezen als weefsel en het zintuig ogen. In eerste instantie lijkt er misschien geen verband te zijn tussen deze aspecten van het lichaam. Wat ik zo mooi vind aan de Traditionele Chinese Geneeskunde (TCM) is hoe deze de relatie tussen verschilleden onderdelen van het lichaam beschrijft, en daarmee ook ogenschijnlijk ongerelateerde aspecten, patronen en symptomen terug kan brengen naar een oorzaak.

Wat is het Hout element eigenlijk? Waar staat het voor? Als wij de energie bekijken, dan representeert Hout levenskracht. Het is de kracht dat een zaad doet kiemen, het is de wil om geboren te worden en door te groeien tot een grote, vitale, krachtige boom. Ik denk ook vaak aan de enorme energie van een grassprietje dat door het asfalt heen groeit! Dat is nogal wat… En iemand moet die kracht in goede banen leiden, en die taak is in ons lichaam gegeven aan de Lever en de Galblaas.

In de TCM wordt gezegd dat de Lever en Galblaas de vrije stroom van Qi onderhouden. Dit betekent dat deze organen ervoor zorgen dat Qi (energie), Bloed en Vloeistoffen ongehinderd circuleren in het lichaam. Een goede circulatie betekent dat de stroom ontspannen, spontaan een gelijkmatig is. Dit heeft een gunstig effect o.a. op de spijsvertering, stofwisseling en zeker ook op onze emoties. Als de Lever en Galblaas niet door kunnen stromen (bijvoorbeeld door verkeerde voeding, onverwerkte woede of andere blokkades) heeft dit Leverstagnatie als gevolg. Dit kan zich bijvoorbeeld uiten in stemmingswisselingen, irritatie, nerveuze spanning, pijnen die zich verplaatsen, ophoping van afvalproducten of depressiviteit.

Als de Hout energie te krachtig wordt en geen goede basis heeft om in te rusten (bijvoorbeeld als wij alsmaar doorgaan met werken tot laat in de avond), kan de Lever-Qi gaan rebelleren. In de TCM wordt dan gesproken over Opstijgend Lever–Yang. Dit kan bijvoorbeeld duizeligheid, droge ogen, hoofdpijn (vaak aan een kant of bij de slapen) of een hoge toon in het oor als gevolg hebben. Dus, hoewel de Hout energie erg krachtig is, is er altijd een tegengewicht nodig in de vorm van ontspanning en rust – anders is het risico groot dat het hout zichzelf uitdroogt en opbrandt (wel eens gehoord van burnout?).

Het zal in ieder geval duidelijk zijn, dat er best wat overzicht en planning nodig is om energie goed door te laten stromen. De Lever wordt dan ook vaak ‘de generaal’ genoemd. Het maatje van de Lever, de Galbaas (‘de officier’) geeft moed, neemt initiatief en heeft het lef om alle plannen van de Lever uit te voeren. De Galblaas is dus diegene die de beslissingen moet nemen. Bij een zwakke Galblaas energie kan het moeilijk zijn om beslissingen te nemen. Als de energie doorslaat kan het zich uiten in teveel aandacht voor details en perfectionisme. Dit gaat vaak samen met hoofdpijn en spanning in de nek en schouders…

Verder opent de Lever in de ogen. Van de Galblaas wordt heel mooi gezegd: “Metaforisch gezien vormen de Galblaas en gal een vloeibaar kristal, zoals de lens van het oog, waardoor we de bestaande en toekomstige, innerlijke en externe realiteit waarnemen”*. Voor mij geeft dit aan hoe belangrijk het is om een vrije en zuivere Hout-energie van binnen te hebben om goed te kunnen waarnemen. Het is dus ook niet voor niets dat men allerlei oogproblemen kan krijgen (wazig zien, vlekjes voor de ogen, droge, rode, pijnlijke ogen enz) als de Lever of Galblaas uit balans zijn. Ook zien wij hier de relatie met beslissingen nemen: Als wij niet helder kunnen ‘zien’ kunnen wij ook moeilijk plannen of goede beslissingen nemen.

Als laatste (voor vandaag) worden de pezen gevoed en gecontroleerd door de Lever en Galblaas. Daarnaast loopt de Galblaas langs de zijkanten van het lichaam vanaf het oog, via de nek en schouders tot de 4e teen. Op deze manier wordt er een verbinding gelegd tussen waarnemen (ogen) en de beslissing en fysieke respons (via pezen en spieren). De Galblaas is ook verantwoordelijk voor het evenwicht tussen links en rechts. En zo is er weer een relatie met het nemen van evenwichtige beslissingen.

Het is toch bijna te mooi voor woorden hoe prachtig het systeem in elkaar zit!

Meer weten:
* Harriet Beinfield & Efrem Korngold (2001): Basisboek Chinese Geneeswijzen
Carola Beresford-Cooke (2001): Shiatsu in theorie en praktijk

Ineens is het weer zo ver. Iets later dan wij de laatste jaren gewend zijn – de winter heeft heel lang zijn best gedaan om hier te blijven – maar uiteindelijk moet ook de winter zich overgeven aan de kracht van de zonnestralen. De ochtenden zijn nog koud. Er ligt een laagje witgrijze vorst op het gras. De muts gaat daarom nog regelmatig op mijn hoofd, en de sjaal om mijn nek. Handschoenen zijn ook fijn. Maar in de middag is het zo warm en lekker. Blijkbaar vinden de bloembollen dat ook, want ik zie elke dag steeds meer sneeuwklokjes, krokusjes en parelhyacinten omhoogschieten in het korte gras. Reikend naar de zon. Dat wil ik ook – weg met de handschoenen, weg met de muts, weg met die sjaal! Ik wil de zon voelen op mijn lichaam, ik wil het zonlicht drinken met elke porie van mijn huid! Ik wil de lente in mij opzuigen. Ik wil één worden met de kracht van het voorjaar, opnieuw geboren worden, groeien en meer worden dan ooit voorheen!

Volgens de Chinese filosofie kan alles in het heelal onderverdeeld worden in 5 elementen: Hout, Vuur, Aarde, Metaal en Water. Fenomenen die met elkaar corresponderen, oftewel op elkaar lijken, worden tot hetzelfde element gerekend. De lente hoort bij het Hout element. Daarnaast hoort bij Hout bijvoorbeeld ook de kleur groen, geboorte, de expansieve beweging, de lever, de galblaas, de pezen, de ogen en de emoties woede en frustratie.

De lentezon kan erg verleidelijk zijn. En terecht. Het is immers de kracht die de cyclus van geboorte en groei weer in gang zet. De lente is ook de tijd van creatie en zelfexpressie. Ineens wil je weer – letterlijk en figuurlijk – naar buiten treden. Dus lekker gaan wandelen, maar ook laten zien wie je bent. Tijd voor nieuwe sprankelende kleuren, misschien een hele nieuwe garderobe. Uit met de zwarte winterjas, in met de nieuwe felgroene trenchcoat. En waarom ook niet, het is toch eindelijk weer zo lekker warm…

Alleen zit er wel een addertje onder het gras…Of in ieder geval iets wat lijkt op het geluid van een slang. Ik heb het over Wind. De lente – oftewel het seizoen van Hout – correspondeert niet alleen met de groen en groei, maar ook met Wind. Dat is nou net een figuur die de neiging heeft om nogal wispelturig te zijn. Hij initieert beweging en geeft kracht om vooruit te gaan in een lekker hoog tempo en verandert daarbij snel en vaak van richting. Daarnaast vindt Wind niets leuker dan samen op te trekken met een maatje, en neemt dan vaak een vriendje of vriendinnetje mee in de vorm van Koude, Hitte of Damperige Vocht. En dat maakt hem nou net wat minder betrouwbaar.

Daar loop je dan in je nieuwe groene jas, zonder sjaal, lekker te genieten van de lentezon. Steekt een briesje op. Ineens merk je dat het best stevig waait en was het toch echt kouder dan je dacht toen je naar buiten ging. De Wind heeft dan een aantal favoriete plekjes in de nek en hals waar die heel sneaky (of was het snake-y?) naar binnen slingert, zoals bij de ‘Windvijver’ of de ‘Windhal’ langs de schedelrand. Het liefst komt hij dan ook samen met een beetje Koude en een beetje Damp. En inderdaad – voordat je het weet krijg je last van hoofdpijn en een stijve nek, zit je er ineens met een opgezette keel en kribbelhoest, of lig je in bed te snotteren met een bijholteontsteking.

Dus…ondanks de grote verleiding om jezelf meteen weer helemaal laten zien in het voorjaar, is het bij twijfel altijd beter om een beetje voorzichtig te doen en dan toch maar die sjaal om je nek te wikkelen. Het dragen van en sjaal hoeft overigens helemaal niet ten koste te gaan van je zelfexpressie, misschien wel andersom - er zijn genoeg sjaaltjes in alle kleuren van de regenboog: je kunt precies diegene uitkiezen die bij jou past!