Een aantal weken geleden bevond ik me (na een bijzondere spirituele ervaring) een heel weekend  lang in een exceptioneel rustige en stille staat van zijn. Ik was volledig open, afgestemd en in verbinding; ik kon zowel mijn eigen behoeften als die van mijn dochter en man voelen, en ik was in staat om te reageren op mijn eigen behoeftes en de behoeftes van anderen zonder enig gevoel van conflict. (Ja – dat zou ik inderdaad ook zeker vaker mee willen maken).

Tijdens dat weekend, was mijn vijf jaar oude dochter blij, stralend en vriendelijk. Ze hielp spontaan met het afruimen van de hele (!) tafel. Ze was zo ongelofelijk mooi en het was een waar genot om bij haar te zijn.

Nu is ze weer haar grenzen aan het zoeken, wij zijn continu in gevecht (vooral in de ochtend). Ze wil gewoon spelen (natuurlijk wil ze dat) en weigert mijn regels te volgen (waar ik het eigenlijk zelf mee eens ben). Als geen ander kan zij de drama-queen spelen en ze trekt dan ook alle registers open (en haalt daarmee pas echt het bloed van onder mijn nagels vandaan).

En ik dan? Ik voel een hoop frustratie. Ik voel hoe rigide mijn gedachten zijn en hoe mijn lichaam zich samentrekt (gespannen schouders, buik en billen). Ik zie mezelf oude (op angst gebaseerde) patronen herhalen – ik voel een bijna dwangmatige behoefte om te controleren wat ze doet, hoe ze het doet, wat ze eet. Ik word echt misselijk van mezelf en ga mezelf daardoor nog meer veroordelen (en daarin ben ik echt bedreven!).

Ik zie dat ik vooral getriggerd word door tijdsdruk (bijvoorbeeld op tijd zijn op school) . Ik hoor een stem in mijn hoofd : 'We MOETEN op tijd op school zijn, want anders ... ' Ja? Gaat de wereld nou echt onder als een 5 -jarige 5 minuten te laat op school is?

Ik word getriggerd door haar grote gevoel voor drama. Ik probeer haar logisch te benaderen (wat natuurlijk totaal niet werkt). Ik moet haar emotionele uitbarstingen inperken (omdat die onveilig voelen voor mij). Ik heb het idee dat ik me als een autoriteitsfiguur moet gedragen en probeer duidelijke grenzen te stellen. Maar hoe stel je liefdevolle grenzen, zonder ouderwets autoritair te worden?

Hmmm ... Zou het kunnen dat deze ervaringen op een of andere manier verbonden zijn? (zei zij met een stem druipend van sarcasme). Neen, even serieus, hoewel ik op een bepaald niveau (en in mijn gedachten) wel al lang wist dat het gedrag van mijn kind een spiegel is van mijn eigen gedrag, wordt het spel nu op een heel ander niveau gespeeld. Er is geen plek meer waar ik me kan verbergen (en geloof me, ik heb echt gezocht naar die plek).

Het is wat het is: misschien is het beste wat ik kan doen de feiten gewoon accepteren zoals ze zijn?
- Ik voel me open en verbonden. Resultaat : Zij voelt zich open en verbonden .
- Ik voel me afgesneden en gesloten. Resultaat : Zij voelt zich afgesneden en gesloten.

Mirror, mirror upon the wall,
you are no different from me at all...
I may not want to stay,
but it is useless to turn away.

Even if I do not agree,
you are just another reflection of me.
Anger, sadness, joy and shame -
we might seem different, but are one and the same.

Kan ik dan iets doen? Als ik me afgesloten voel kan ik zo veel mogelijk ontspannen om me weer open te stellen voor dat wat is, nu, in dit moment. Ik kan er bewust van zijn dat vele van de stemmen die ik hoor in mijn hoofd, oude programma’s van gedrag zijn die uit mijn eigen kindertijd (en voorafgaande generaties) komen. Als mijn hoofd de behoefte voelt om de situatie en haar drama (= mijn innerlijke drama?) te beheersen, kan ik proberen om het tegenovergestelde te doen: mijn lichaam voelen, me ontspannen, veiligheid vinden in mezelf en mijn best doen om kalm te blijven. En waar ik echt aan kan werken is dat schuldgevoel, en dus liefdevol zijn voor mezelf in plaats van mezelf voor de kop slaan elke keer dat ik het ‘fout’ doe. Hoe klinkt dat, om mee te beginnen?

Ik hoor ook heel graag wat jouw ervaringen zijn met kinderen? Ervaar jij je kinderen ook als spiegels? Wat doe jij om in een gezonde moeder / vader energie te blijven?

Mijn hele leven al heb ik het gevoel dat het eten dat ik in mijn mond stop mijn honger nooit helemaal bevredigt. Wel weten dat ik langzamer zou moeten eten en goed moet kauwen, maar niet in staat zijn om dat werkelijk te doen. In plaats daarvan het gevoel dat ik mezelf moet vullen met eten. Snel en veel, altijd net voorbij dat punt waar ik eigenlijk geen honger meer heb. In de avond nog de extra impuls om mijn mond vol te proppen met chocola, alweer niet kunnen stoppen totdat ik een licht gevoel van misselijkheid in mijn buik voel.

Ik heb verschillende diëten en eetwijzen uitgeprobeerd. Toen ik naar Nedeland kwam heb ik mijn best gedaan om over te gaan op het brood-kaas-melk dieet – en ben vier kilo aangekomen. Ik kwam erachter dat ik lactose-intolerantie had. Een aantal jaar later ontdekte ik dat gluten helemaal niet goed is voor mijn spijsvertering. Ik probeerde om meer salade en groente te eten, maar dat voelde alleen maar koud in mijn buik, en ik kreeg onmiddellijk weer honger.

Dus ben ik overgestapt op drie warme maaltijden per dag. Veel rijst, vaker vis, minder vlees en af een toe een vegetarische schotel. Nog steeds dat knagende gevoel van binnen. Langzaam ontstond wel een verlangen om meer groente en fruit te eten, maar op een of ander manier lukte het niet. Het kwam er nog steeds op neer dat ik de honger die ik van binnen voelde gewoon niet kon bevredigen.  

Een aantal weken geleden kwam ik tijdens een cursus in een staat van ‘no-mind’ en volledige eenheid terecht. Op een gegeven moment was het tijd voor de lunch, terwijl ik me in deze staat van ‘expanded consciousness’ bevond. Ik herinner me nog dat ik aan tafel zat met een vork en mes in mijn handen. Ik keek naar ze, en dacht: ‘Ik weet wel wat dit zijn voor dingen, maar ik heb geen idee hoe ik deze moet gebruiken’. Mijn hoofd wist op zich wel wat te doen, maar kon het niet aan het lichaam vertellen via gedachten. 

Ik voelde me net een baby die voor het eerst leert te eten. Mijn hele blikveld was volledig gevuld door de mooie, knapperige gemengde sla-soorten, verse kruiden, pijnboompitjes, olijf olie en zachte, malse rosbief op een geroosterd stuk glutenvrij brood. Ik voelde mijn handen de mes en vork een beetje onbeholpen vastpakken, en op een of ander manier lukte het mij om een stuk af te snijden en naar mijn mond te brengen. Elk mondvol was totale gelukzaligheid – ik kon alle verschillende texturen voelen, elke smaak proeven, mijn mond was gevuld met eten, slikken was een volledige vervulling van NU. Ik kon niet anders doen. Ik was eten.    

Toen ik klaar was met eten, stopte ik. 
Mijn bord was nog niet leeg, maar ik was klaar.
Ik had geen honger meer. 

Weer thuis zie ik mezelf ingrediënten op een hele andere manier samenvoegen. Ik ben overgestapt van 60% koolhydraten en 25% groente naar circa 55% groen en 30% koolhydraten. Ik heb de innerlijke behoefte om meer rauwe en koude dingen te eten, maar nog steeds gemengd met warm. Ik eet minder en stop als ik klaar ben. Wij zijn naar een restaurant geweest en ik koos voor de salade (iets wat ik voorheen NOOIT zou hebben gedaan), omdat de rest gewoon een beetje onsmakelijk overkwam op mij. Ik zag een hele vitrine met zoetige taarten en romige cakejes en ik voelde me een beetje misselijk. Het was echt een nieuwe ervaring voor mij…   

Nu ben ik erg benieuwd baar hoe lang dit zo blijft. Wat mij deze keer vooral opvalt is dat de verandering echt van binnenuit komt. Het gaat niet om een of ander systeem waar ik over heb gelezen dat ik probeer toe te passen. Ik voel een oprecht verlangen naar sla. Dus ik blijf hoopvol…

En chocola dan? Ik had een paar weken lang geen zin in chocola, maar voel de verslaving wel weer naar de oppervlakte komen drijven. Het lijkt wel een klassieke Pavlov reactie. Ik loop de woonkamer binnen, ik doe de tv aan om een leuke film te kijken en ik begin letterlijk te kwijlen bij de gedachte van de combinatie van deze … en chocola. Zelfs nu, als ik dit schrijf, heb ik dezelfde reactie! Tot nu toe is het mij gelukt om van de chocola af te blijven, maar uit de keuken hoor ik de verleidelijke roep van verrukkelijke geïmporteerde chocolade reepjes uit Finland… Zal ik bezwijken of niet? 

Herken jij jezelf in (delen van) dit verhaal? Deel je ervaringen met eetverslavingen! Heb je iets meegemaakt waardoor je ineens heel ander ging eten? Is het je gelukt om de nieuwe manier van eten vol te houden op de lange termijn? Hoe? Ik hoor het graag!