Vorige keer heb ik verteld dat ik bezig ben met het ontspannen van mijn ogen. Uiteindelijk zou het mogelijk moeten zijn dat ik hierdoor een zwakkere bril ga dragen of zelfs zonder zou kunnen, maar dat moet allemaal nog blijken. Beginnend bij een brilsterkte van -6.00 en cilinders van 1.50 kun je stellen dat zoiets hoogstwaarschijnlijk niet in een nacht bereikt wordt, als het al mogelijk is.

Maar… het ‘niet zeker weten wat het eindresultaat gaat worden’ is voor mij nog nooit een doorslaggevend argument geweest om iets niet te doen. Dus, ben ik met hart en ziel weer gedoken in een nieuw, uitermate fascinerend (onderzoeks)project naar hoe ik (nog) meer ontspanning kan brengen in mijn lijf en leven, en daardoor dus hopelijk ook door kan geven aan anderen.

De afgelopen weken ben ik bezig geweest met diverse oefeningen om mijn ogen te ontspannen en te bewegen. Daarnaast probeer ik (volgens de methode van Dr. Bates, zie mijn vorige blog) mijn bril zo vaak mogelijk af te zetten (of een zwakkere bril te gebruiken).

Wat het (letterlijk) beter zien betreft, is het nu nog te vroeg om er iets definitiefs over te zeggen. Maar verrassend genoeg blijkt dat dus veel minder interessant dan al die andere dingen die erbij komen kijken. Door het afzetten van mijn bril en de confrontatie met een wazige wereld worden veel emoties en (beperkende) overtuigingen aangeraakt. En doordat ze zichtbaar worden ontstaat de mogelijkheid tot transformatie ervan.

De eerste paar weken voelde ik voornamelijk verzet, weerstand en frustratie. Stomme bril, stomme ogen, ik wil dit niet! Waarom doe ik dit? Het levert toch niets op – geef het nou meteen op. Dit is zinloos. Het lukt je toch niet. En zoals altijd volledig zuiver gespiegeld door de buitenwereld, toen ik naar de opticien ging en hij mij min of meer voor gek verklaarde en zei: ‘Je ogen zijn gewoon zoals ze zijn, dat kun je niet veranderen. Punt.’ Zeer vermoeiend. Maar toch bleef ik doorgaan met ‘zinloze’ oefeningen, de bril steeds weer afzetten en ruimte geven aan alle emoties die erbij kwamen kijken.

Ik zag dat ik vaker naar de bril greep – en nog steeds grijp – als ik moe ben, of als ik in situaties ben waar ik me een beetje onzeker voel. De bril geeft houvast in een wazige wereld. Als ik alles kan zien, blijf ik de illusie houden dat ik de wereld kan controleren. Als ik alles kan zien, dan kan ik alles en iedereen in de gaten houden zodat ik weet wat ik kan verwachten en hoe in te spelen op de situatie zodat ik me veilig voel. Zonder bril moet ik me wel overgeven aan dat wat is.

En toen kwamen de momenten dat het kalm werd. De bril afzetten voelde ineens als een moment van rust, een moment van ontspanning, een moment voor mezelf. De focus verplaatste zich van alles wat ik niet kon zien naar genieten van het (even) niet moeten zien.

Een dag stond ik zonder bril buiten te kijken naar een wazige wereld met wazig gras, wazige huizen, wazige bomen en wazige verkeersborden. Ineens viel het me wel op dat ik de ‘natuurlijke vormen’ beter kon zien dan de strakke lijnen en letters. Sterker nog, het contrast tussen en witte en zwarte muur voelde bijna vijandig. Toen realiseerde ik me dat ik op dat moment letterlijk naar mijn eigen binnenwereld stond te kijken.

Ik heb zo vaak geprobeerd om ‘grip’ te krijgen op hoe ‘mijn systeem werkt’. Voor mij zijn grenzen een nogal vaag begrip. Ik heb heel erg de neiging om me te vereenzelvigen met anderen en alles te voelen wat een ander voelt. Daarnaast heb ik een sterke voorkeur voor harmonie en probeer ik conflicten te vermijden. Mijn individualiteit neer te zetten en mezelf een vorm geven is nogal een uitdaging voor mij.

En daar stond ik letterlijk naar een wereld te kijken waar alles, inclusief ikzelf wazig was en in elkaar over vloeide, geen enkele grens te bekennen. En ik voelde alsof alle spanning ineens van me afgleed, alsof ik eindelijk kon rusten in mezelf. Dit voelt als thuis. Dit voelt als mijn werkelijkheid. Wat een opluchting om eindelijk weer, voor het eerst sinds mijn kindertijd, de wereld te mogen zien zoals ik die zie, zoals die op dit moment voor mij is – zonder te moeten kijken volgens de normen van een ander hoe de wereld eruit zou moeten zien.

Dus voor nu beweeg ik me in een wazige wereld waar grenzen vaag en onduidelijk zijn, waar alles overgaat in elkaar en verbonden is met elkaar. Zo voelde het al, maar nu klopt mijn zintuigelijke waarneming ook met mijn innerlijk gevoel. Dat geeft rust.

Waar dit naartoe gaat weet ik niet. Ik heb wel een vermoeden dat het wazig zien van de wereld ook een beschermingsstrategie is om (te) veel indrukken buiten te houden en om mezelf niet te hoeven definiëren. Ik ga er dus van uit dat er nog veel meer emotioneel werk aan zit te komen, zeker met betrekking tot mezelf neerzetten als een individu in deze fysieke wereld.

Maar... hoewel veel verandering en beweging in deze nieuwe wereld ook onzekerheid met zich mee brengt, voelt het wel goed. Want als alles altijd hetzelfde blijft, hebben onze ogen en wij als mens de neiging om te verstarren, terwijl juist in de beweging de mogelijkheid zit tot ontspanning en groei.

Voor meer info over de Natuurlijk zien methode van Dr. Bates verwijs ik je graag naar www.volzicht.nl.

Al jaren ben ik bezig mijn lijf, mijn emoties en mijn gedachten te ontspannen en zo mijn lichaam, hart en hoofd beter te laten samenwerken. Altijd bezig met het verwerken en loslaten van oude emotionele- en gedragspatronen die mij niet meer dienen. Continu op zoek naar manieren om mijn lichaam in ontspanning te laten komen en vooral uitvinden hoe ik ontspannen kan blijven als het leven even tegenzit. Dus eigenlijk steeds op zoek naar manieren om stevig te blijven staan in een wereld die steeds verandert, om minder weerstand te bieden tegen dat wat ik ervaar en dieper te gaan in acceptatie en het omarmen van dat wat is. 

Een maand geleden dook er – uit het niets – ineens een hele nieuwe gedachte op in mijn hoofd: ‘Ik wil ook mijn ogen leren ontspannen’. Die gedachte bleef maar rondzwerven in mij hoofd. Toen herinnerde ik me ineens dat een van mijn cliënten mij een half jaar eerder had verteld dat ze bezig was met (weer) leren zien zonder bril via de methode van een Dr. Bates. Dus maar Googelen.

Op de site van Volzicht terechtgekomen en ja, hoor, het lijkt inderdaad zo te zijn dat men weer kan leren zien zonder bril. Zeker als men een bril draagt die niet zo heel sterk is. In wezen is het heel simpel: bijna alle oogaandoeningen inclusief slecht zien zijn een gevolg van gespannen oogspieren en verkeerde kijkgewoontes. Dus, hoe meer ontspannen de ogen zijn, hoe beter het zicht. Schijnbaar gaan veel mensen dan ook beter slapen, krijgen ze minder last van droge, jeukende en branderige ogen en en kan het ook helpen tegen hoofdpijn. Nou, interessant genoeg om in ieder geval te onderzoeken, dacht ik bij mezelf.

En er zijn best veel manieren om de ogen te ontspannen door middel van allerlei oefeningen en bijvoorbeeld door voeding en aarding, maar het allerbelangrijkste is om de bril af te zetten en zo veel mogelijk zonder bril te doen. Van nature zijn ogen gewend om veel te bewegen, om boller en platter te worden. Door het dragen van een bril worden de ogen ‘gefixeerd’ in een bepaalde stand en worden ze lui. Hierdoor gaan mensen vaak op den duur juist slechter zien door het dragen van en bril, en hebben ze vaak een sterkere bril nodig. Althans, dat is het  uitgangspunt van de Dr. Bates methode.

Nu is het wel zo dat ik al 30 jaar en bril draag van rond de -6.00 met een behoorlijke cilinder erbovenop. Dit betekent dat ik ongeveer 30 cm scherp zie en dat de rest van de wereld een nogal wazige bedoeling is. Dus, het zal wel duidelijk zijn dat ik er echt niet op zat te wachten om op die manier door het leven te gaan. Maar ja, onderzoek is onderzoek, en het gevoel dat ik hier iets mee moest liet me maar niet los.

Dus zonder enige voorbereiding heb ik gewoon voor de lol (ja, het klopt, mijn gevoel voor humor is soms nogal raar) een uur lang de bril afgedaan tijdens het koken. Nou, heel veel zag ik niet, maar het koken lukte – wonder boven wonder – best goed. Wat ik niet aan had zien komen was de onmiddellijke emotionele impact: frustratie, verdriet, angst om de controle kwijt te zijn. En na het uur, pijn in allerlei spieren rond mijn ogen, in mijn wangen en kaken, in mijn nek; NIET door het aanspannen van mijn gezicht omdat ik beter wou zien, maar juist de spanning voelen die er al die tijd er al zat!

Een paar dagen later heb ik een geleide oogmeditatie (ontspanningsoefening) gedaan via dezelfde site. Gewoon even kijken (of eigenlijk juist niet kijken) wat het met mij zou doen. Aan het einde van die 5 minuten zat ik te huilen als een kind van opluchting, omdat mijn ogen zo blij waren om voor het eerst in 30 jaar weer ontspanning te voelen. Nee, dat had ik ook niet aan zien komen…

Ik had geen idee dat ik dag in, dag uit met zo veel spanning rondliep in mijn ogen. Want zo gaat dat met spanning (of het nou emotionele, mentale of lichamelijke spanning is) – wij raken eraan gewend en voelen het niet meer. Maar het zit er wel… Dus, ga eens even na bij jezelf, hoe veel spanning zit er in jou ogen of elders in jou lijf, waar je je misschien niet eens bewust van ben?

Hoe dan ook, zal het geen verassing zijn dat ik dit onderzoek dan ook niet meer (los) kan laten. Ben inmiddels een aantal weken bezig met diverse oefeningen en ik sta echt versteld van wat het allemaal nog meer teweeg brengt. In mijn volgende blog ga ik je daar meer over vertellen. Graag tot de volgende keer!

Voor meer info over de Natuurlijk zien methode van Dr. Bates verwijs ik je graag naar www.volzicht.nl.

Een aantal weken geleden bevond ik me (na een bijzondere spirituele ervaring) een heel weekend  lang in een exceptioneel rustige en stille staat van zijn. Ik was volledig open, afgestemd en in verbinding; ik kon zowel mijn eigen behoeften als die van mijn dochter en man voelen, en ik was in staat om te reageren op mijn eigen behoeftes en de behoeftes van anderen zonder enig gevoel van conflict. (Ja – dat zou ik inderdaad ook zeker vaker mee willen maken).

Tijdens dat weekend, was mijn vijf jaar oude dochter blij, stralend en vriendelijk. Ze hielp spontaan met het afruimen van de hele (!) tafel. Ze was zo ongelofelijk mooi en het was een waar genot om bij haar te zijn.

Nu is ze weer haar grenzen aan het zoeken, wij zijn continu in gevecht (vooral in de ochtend). Ze wil gewoon spelen (natuurlijk wil ze dat) en weigert mijn regels te volgen (waar ik het eigenlijk zelf mee eens ben). Als geen ander kan zij de drama-queen spelen en ze trekt dan ook alle registers open (en haalt daarmee pas echt het bloed van onder mijn nagels vandaan).

En ik dan? Ik voel een hoop frustratie. Ik voel hoe rigide mijn gedachten zijn en hoe mijn lichaam zich samentrekt (gespannen schouders, buik en billen). Ik zie mezelf oude (op angst gebaseerde) patronen herhalen – ik voel een bijna dwangmatige behoefte om te controleren wat ze doet, hoe ze het doet, wat ze eet. Ik word echt misselijk van mezelf en ga mezelf daardoor nog meer veroordelen (en daarin ben ik echt bedreven!).

Ik zie dat ik vooral getriggerd word door tijdsdruk (bijvoorbeeld op tijd zijn op school) . Ik hoor een stem in mijn hoofd : 'We MOETEN op tijd op school zijn, want anders ... ' Ja? Gaat de wereld nou echt onder als een 5 -jarige 5 minuten te laat op school is?

Ik word getriggerd door haar grote gevoel voor drama. Ik probeer haar logisch te benaderen (wat natuurlijk totaal niet werkt). Ik moet haar emotionele uitbarstingen inperken (omdat die onveilig voelen voor mij). Ik heb het idee dat ik me als een autoriteitsfiguur moet gedragen en probeer duidelijke grenzen te stellen. Maar hoe stel je liefdevolle grenzen, zonder ouderwets autoritair te worden?

Hmmm ... Zou het kunnen dat deze ervaringen op een of andere manier verbonden zijn? (zei zij met een stem druipend van sarcasme). Neen, even serieus, hoewel ik op een bepaald niveau (en in mijn gedachten) wel al lang wist dat het gedrag van mijn kind een spiegel is van mijn eigen gedrag, wordt het spel nu op een heel ander niveau gespeeld. Er is geen plek meer waar ik me kan verbergen (en geloof me, ik heb echt gezocht naar die plek).

Het is wat het is: misschien is het beste wat ik kan doen de feiten gewoon accepteren zoals ze zijn?
- Ik voel me open en verbonden. Resultaat : Zij voelt zich open en verbonden .
- Ik voel me afgesneden en gesloten. Resultaat : Zij voelt zich afgesneden en gesloten.

Mirror, mirror upon the wall,
you are no different from me at all...
I may not want to stay,
but it is useless to turn away.

Even if I do not agree,
you are just another reflection of me.
Anger, sadness, joy and shame -
we might seem different, but are one and the same.

Kan ik dan iets doen? Als ik me afgesloten voel kan ik zo veel mogelijk ontspannen om me weer open te stellen voor dat wat is, nu, in dit moment. Ik kan er bewust van zijn dat vele van de stemmen die ik hoor in mijn hoofd, oude programma’s van gedrag zijn die uit mijn eigen kindertijd (en voorafgaande generaties) komen. Als mijn hoofd de behoefte voelt om de situatie en haar drama (= mijn innerlijke drama?) te beheersen, kan ik proberen om het tegenovergestelde te doen: mijn lichaam voelen, me ontspannen, veiligheid vinden in mezelf en mijn best doen om kalm te blijven. En waar ik echt aan kan werken is dat schuldgevoel, en dus liefdevol zijn voor mezelf in plaats van mezelf voor de kop slaan elke keer dat ik het ‘fout’ doe. Hoe klinkt dat, om mee te beginnen?

Ik hoor ook heel graag wat jouw ervaringen zijn met kinderen? Ervaar jij je kinderen ook als spiegels? Wat doe jij om in een gezonde moeder / vader energie te blijven?

Al jaren maak ik dankbaar gebruik van affirmaties (def: positieve zinnetjes die je zo goed in je (hoofd) opneemt dat je er echt in gaat geloven). De korte versie gaat ongeveer zo: Ik accepteer mijzelf met (iets) – ik accepteer mijzelf zonder (iets) –  ik laat (iets) nu helemaal los en vervang het door (iets anders). Dit heeft lang echt prima gewerkt totdat het qua gevoel ineens niet meer helemaal klopte. Wat een mooi excuus om weer uit te gaan op (zelf)onderzoek!

Bij het toelaten van iets zijn acceptatie en loslaten centrale begrippen. Maar waar gaat dat nou eigenlijk over? Hier een klein verslagje van het (voorlopige) resultaat:

Acceptatie gaat om iets – een beetje – toe te laten. Dat levert meestal een gevoel van (tijdelijke) opluchting op. Maar (in ieder geval bij mij) gaat het toch niet helemaal van harte. Bij het woord acceptatie is er nog een stukje weerstand die ik moet overwinnen. Soms is de weerstand klein, als een bijna niet hoorbaar, fluisterend stemmetje in mijn achterhoofd. Soms is de weerstand nog behoorlijk groot… Nee, ik wil het niet accepteren! Maar het moet wel – dus, ik accepteer het wel, maar… alleen met de kiezen strak op elkaar geklemd…grrrr…

Wat mij ook opviel tijdens mijn onderzoekje naar acceptatie, was een gevoel van actie. Het is alsof het niet als vanzelf gebeurt, ik moet echt wat ondernemen (en vaak ook de wil inzetten), wil het lukken. Bij mij komt een gebaar op … ik doe mijn handpalmen omhoog en haal iets naar me toe.

Loslaten is ook heel vaak actiegericht bij mij. Ik hou iets vast en laat het los. Regelmatig heb ik de neiging om iets weg te willen sturen of weg te blazen. Soms kan dat ook nodig zijn om afstand te creëren tussen iets wat ik meen te herkennen als horend bij mij en niet bij mij. Het gebaar dat ik zie … mijn handen houden iets vast in een vuist en ik gooi of duw het van me af.

Maar loslaten kan natuurlijk ook heel anders zijn … mijn handen houden iets vast… langzaam open ik mijn vuisten en laat wat het ook is uit mijn handen vliegen. Het Engelse ‘release’ geeft mij nog sterker dit gevoel. In wezen gaat het over het toelaten van vrijheid.

De laatste tijd zijn er twee nieuwe begrippen die ervaren willen worden in mijn leven: namelijk omarmen en open zijn.

Omarmen is iets wat ik (nog) niet altijd kan, de tijd is er niet altijd rijp voor. Maar als de tijd er wel is, dan openbaart zich wel een andere dimensie van toelaten. Het gebaar dat ik bij omarmen voel is rond en open. Ik kan het doen op een accepterende manier waarbij ik mijn handen naar me toe haal. Het gevaar is dan dat het bezitterig wordt, het is van mij! Dat is toe-eigenen en niet wat ik bedoel. Als het omarmen gecombineerd wordt met het gebaar voor loslaten, ontstaat een rond gebaar met de handpalmen open en naar boven gericht. Dan is er volle vrijheid.

Met open armen laat ik alles toe: dat waar ik bang voor ben, waar ik een hekel aan heb, wat mij verdrietig maakt, dat wat ik haat, alles waar ik me zorgen over maak. En ook de liefde voor mijzelf en anderen, het geluk, alles wat me blij maakt. Alles is goed. Het kan bij me blijven, het kan wegvliegen.

Als ik vervolgens echt open durf te zijn, verdwijnt op een gegeven moment ook het ‘ik’. Wat betekent dit?  Als mijn ego op zij stapt, ontstaat er ruimte voor volle openheid om binnen te komen. Dan IS er openheid. Er is geen verschil meer tussen ‘gewenste’ en ‘ongewenste’ gedachten, mensen of gebeurtenissen. De grens tussen goed en slecht vervaagt. Het onderscheid tussen ‘mij’ en ‘de ander’ verdwijnt -  alles wordt ‘een’. En dat wat is, IS.

Woorden, gebaren en intenties zijn krachtig. Ga eens voelen. Ik ben benieuwd naar jouw ervaring.