Zoals ik al eerder heb verteld, woon ik al 15 jaar in Nederland. Inmiddels ben ik best gewend geraakt aan vele verschillende gewoontes. Sinterklaas heb ik helemaal omarmd en hij is de beste vriend van de Finse Kerstman geworden. Op verjaardagen ga ik vrolijk in de kring zitten, en als er geen kring is, kijk ik een beetje verdwaald om me heen – wat ongezellig, hoe moet het nou precies? Ik kijk ook niet meer raar op in restaurants als de ober aankomt met een mini-colaflesje van 0.2 l - ik weet zelfs niet meer wat ik moet doen ‘in het buitenland’ als ze aankomen met een cola van een halve liter. Ik ben ook gewend aan het overal naartoe fietsen – regen of sneeuw, maakt niet uit – ik fiets naar de stad, ik fiets naar mijn Pilates-les in het donker, ik fiets heen en weer naar school. Dat is overigens best leuk, ik heb jarenlang geen fiets gehad, maar toen ik voor het eerst op mijn stevige mama-fiets mijn dochter naar school bracht - toen voelde ik me echt ingeburgerd in Nederland!  

Toch zijn er bepaalde dingen en gewoonten die mij steeds weer blijven verbazen. Een van die dingen is de nogal moeizame relatie dit land heeft met sneeuw. (Ja, het wordt inderdaad nog een blog over winter en sneeuw - ik raak er blijkbaar niet over uitgepraat).

Picture this: het heeft 2 uur gesneeuwd, er ligt 2 cm sneeuw op de grond om vijf uur in de middag. Welke impact heeft dit op de Nederlandse samenleving?
a) geen
b) jong en oud gaat even buiten wandelen en genieten van het mooie weer
c) er rijden geen bussen of treinen meer, er staat 1200 km file op de snelwegen, oudere mensen durven niet meer naar buiten omdat het ‘spekglad’ is, bij de Albert Heijn zoeken wildvreemden contact met elkaar om de ‘heftigheid’ van het weer te kunnen verwerken, er wordt een commissie ingesteld om te onderzoeken hoe wij dit in de toekomst kunnen voorkomen…

En dan de berichtgeving van de media: “De eerste sneeuw van het jaar kwam weer als een verrassing”. Hoezo verrassing ?!??!? Iedereen heeft toch inmiddels in de gaten dat er in ieder geval een paar keer per jaar sneeuw valt in Nederland. Dat kan nu eenmaal gebeuren als de temperatuur onder het vriespunt daalt. Of mis ik iets? (Blijkbaar ben ik toch niet zo ingeburgerd als ik dacht...)

Een aantal jaar geleden gaf ik Zweedse les in Utrecht. Bij elke les zocht ik een leuk artikel uit over een actueel onderwerp, en een keer in de winter kwam ik een artikel tegen over verkeerschaos in Finland door sneeuw. Het was de ergste sneeuwstorm sinds 100 jaar. Wat mij opviel was het volgende bericht: ‘Gisteren is het treinverkeer ernstig ontregeld geweest rond Helsinki. De lokale treinen hadden wel... (let op, hier komt het) 10 (!) minuten vertraging!!!’. 

Wat heeft dit te maken met spiritueel leven (waar ik pretendeer dat mijn blog over gaat)? Waarschijnlijk niet zo veel. Maar… ik heb wel genoten van het schrijven van deze blog! En wat is nou belangrijker dan genieten van je eigen leven? Ja, ik ben dit najaar wel heel erg in de energie van enneatype 7 gedoken (onder anderen te merken aan mijn overmatige gebruik van het woord ‘leuk’) – volgend jaar volgen meer blogs over diverse enneatypes.

De Blogging Spirit in Matter gaat even naar binnen keren tijdens de winterslaap van de zon. 
Ik wens je hele mooie feestdagen en een nieuw jaar waarin je nog dichter bij je diepste wensen mag komen! Ik hoop je weer te ontmoeten in 2013.

Laatst was mijn dochter van 4 jaar aan het spelen met mijn oude smurfen. Alle muzieksmurfen werden keurig bij elkaar gezet in en om het smurfenhuis heen. Andere smurfen werden in groepjes ingedeeld op basis van andere eigenschappen. Toen viel me op dat een smurf helemaal alleen in een hoekje stond, aan de andere kant van de kamer. De boze smurf.

Ik vroeg mijn dochter waarom de smurf zo ver weg stond.
- ‘Ik vind hem niet leuk’, was het antwoord.
- ‘Waarom is hij niet leuk’, vroeg ik.
- ‘Omdat hij boos is’, antwoordde zij.
- ‘Moet hij daarom alleen zij? Misschien is hij erg verdrietig als hij alleen staat? Mag hij niet met de anderen spelen?’, zei ik.
- ‘Nee, hij blijft daar, ik vind hem niet leuk’, zei zij.
Einde discussie.

Spiegeltje, spiegeltje… Waar herken ik dit gedrag van? Puur hypothetisch… Zou het zo kunnen zijn dat mama een ‘beetje’ moeite heeft met disharmonie en boosheid in het bijzonder? Zou het kunnen dat mama af en toe best geïrriteerd raakt door het ‘ik wil het zelf en bepaal alles zelf’-gedrag van een kleine 4-jarige? Zou het kunnen dat mama af en toe helemaal door het lint gaat? Zou het kunnen dat de stemmetjes in mama’s hoofd dan genadeloos haar afkraken, dat ze zich erg schuldig voelt als ze haar boosheid en woede niet in toom kan houden? Zou het kunnen dat mama die boosheid even niet zou willen voelen? Zou het kunnen dat mama die boosheid wegstuurt in een hoekje? Zou het kunnen dat de boosheid best verdrietig is... maar dat de boosheid alles maar alleen uit moet zoeken, en niet mee mag doen met alle andere emoties, omdat mama hem gewoon niet leuk vindt? Net zoals een boze smurf die niet mee mag spelen met de andere smurfen… Zou het kunnen?

Later in de avond stond de boze smurf nog steeds alleen in het verdoemhoekje. Ik ging het gesprek nog een keer aan met mijn dochter:
- ‘Weet je, volgens mij is de boze smurf erg verdrietig als hij daar zo alleen staat. En weet je het nog, als iemand boos is of iets stouts doet, betekent het niet dat die persoon ook boos of stout is van binnen. Zullen wij hem toch niet met de anderen laten spelen?’
- ‘Nee’, antwoordde zij.
- ‘Maar hoe zou je jezelf voelen als jij boos zou zijn en niemand met jou zou willen spelen?’, vroeg ik.
- … (Diep nadenken, geen antwoord)
- ‘Weet je wat, ik vind hem gewoon zo verdrietig dat ik wat licht uit mijn hart naar hem toe ga sturen. Welke kleur denk jij dat hij zou willen?’, vroeg ik.
- ‘Misschien paars’, zei zij.
- ‘Wat een goed idee, ik stuur paarse licht naar hem toe…Kijk, hij wordt helemaal paars en blij van binnen. Hij lijkt nog erg boos aan de buitenkant, maar is toch heel anders van binnen.
- ‘Ik stuur hem ook een kleur’, zei mijn dochter. ‘Nu is hij licht, paars en blij van binnen… Ik vind hem lief’. Waarop zij de boze smurf uit het hoekje haalde en neerzette bij de muzieksmurfen. En zo mocht de boze smurf weer spelen met de andere smurfen…

---

- ‘Mama.’
- ‘Ja?’
- ‘Je snapt toch dat de smurf gewoon speelgoed is?
- ‘Mmm-hmm.’

Een paar dagen geleden kwam de eerste sneeuw van deze winter. Het begon met een paar vlokjes, maar na een uurtje waren alle daken, auto’s en straatjes bedekt door een dikke, witte laag met sneeuw. Ineens was het grijze herfstlandschap omgetoverd in een betoverende sprookjeswereld…

Ik kan er zo intens van genieten… Als het donker is in de ochtend en de straatverlichting nog steeds aan is en ik even de tijd neem om stil te staan bij de dansende sneeuwvlokjes in het licht… Als het de hele dag sneeuwt en ik achter het keukenraam elke stap van de metamorfose meemaak, tot het moment dat ik de auto’s in de schemering keurig terug zie kruipen door 30 cm sneeuw… Als ik als eerste mijn voetstapjes achter me zie op het ingesneeuwde pad in het bos, luisterend naar het zachte geluid van sneeuw die van de takjes van de bomen in de sneeuw valt op de grond. Dan voel ik me echt thuis. (Wat niet zo raar is, gezien dat ik geboren en opgegroeid ben in Finland – en nee, er lopen geen ijsberen rond in de straatjes van Helsinki).

Het valt mij wel op dat er een duidelijk verschil zit tussen de beleving van winter en vooral van sneeuw tussen twee groepen mensen, namelijk kinderen en volwassenen.

Hoe veel kinderen ken jij die niet van sneeuw houdt? Antwoord: nul.
Bij de eerste vlokjes die naar beneden komen staan de kinderen jubelend bij het raam: Mama, mama, kijk het sneeuwt!!! … om vervolgens naar buiten rennen om sneeuwvlokjes te gaan vangen met de tong. Het dunste laagje sneeuw wordt van de auto’s afgeschraapt om er sneeuwballen van te maken. Bij een halve centimeter ijs komen de schaatsen naar voorschijn: Mag ik alsjebliiiieeeft gaan schaatsen? En als de straatjes wit worden moet de slee a la minute uit de schuur gehaald worden. 

Hoe veel volwassenen ken jij die niet van sneeuw houdt? Antwoord: best veel.
- Meneer, wat vindt u van het prachtige weer van vandaag?
- Prachtig? Wat bedoelt u mevrouw?
- De bevroren vijvers, sneeuwbedekte straatjes, de sneeuwvlokjes in uw wimpers?
- Nou, dat hoeft echt niet voor mij, hoor. Sneeuw is nat, koud, de straatjes zijn spekglad, levensgevaarlijk… mopper, mopper…chaos in het verkeer, auto start niet, 1000 km file… mopper, mopper…geen treinen die rijden, sneeuwschuiver, moeilijk, irritant, bah… mopper, mopper…

Ik vraag me af wat er gebeurt tussen kind zijn en volwassen worden, waardoor sneeuw ineens niet meer leuk is? Wanneer verdween het spelende kind en kwam er een zeurpiet voor in de plaats? Ik heb geen antwoord op deze vraag, maar hierbij de uitnodiging om na te gaan bij jezelf in welke categorie jij jezelf (het liefst) zou plaatsen. 

Herken jij je eerder in de zeurpiet dan in het kind? Doe het eens anders als het weer sneeuwt: trek een lekkere dikke jas aan, doe handschoenen aan je handen, een schaal om je nek en een muts op je hoofd, en ga naar buiten. Sta even stil, doe je gezicht omhoog en voel elke sneeuwvlok vallen op je hoofd en gezicht. Strek dan je tong uit en laat de sneeuwvlokjes smelten op je tong. En voel de magie van de winter.