Een paar dagen geleden kwam de eerste sneeuw van deze winter. Het begon met een paar vlokjes, maar na een uurtje waren alle daken, auto’s en straatjes bedekt door een dikke, witte laag met sneeuw. Ineens was het grijze herfstlandschap omgetoverd in een betoverende sprookjeswereld…
Ik kan er zo intens van genieten… Als het donker is in de ochtend en de straatverlichting nog steeds aan is en ik even de tijd neem om stil te staan bij de dansende sneeuwvlokjes in het licht… Als het de hele dag sneeuwt en ik achter het keukenraam elke stap van de metamorfose meemaak, tot het moment dat ik de auto’s in de schemering keurig terug zie kruipen door 30 cm sneeuw… Als ik als eerste mijn voetstapjes achter me zie op het ingesneeuwde pad in het bos, luisterend naar het zachte geluid van sneeuw die van de takjes van de bomen in de sneeuw valt op de grond. Dan voel ik me echt thuis. (Wat niet zo raar is, gezien dat ik geboren en opgegroeid ben in Finland – en nee, er lopen geen ijsberen rond in de straatjes van Helsinki).
Het valt mij wel op dat er een duidelijk verschil zit tussen de beleving van winter en vooral van sneeuw tussen twee groepen mensen, namelijk kinderen en volwassenen.
Hoe veel kinderen ken jij die niet van sneeuw houdt? Antwoord: nul.
Bij de eerste vlokjes die naar beneden komen staan de kinderen jubelend bij het raam: Mama, mama, kijk het sneeuwt!!! … om vervolgens naar buiten rennen om sneeuwvlokjes te gaan vangen met de tong. Het dunste laagje sneeuw wordt van de auto’s afgeschraapt om er sneeuwballen van te maken. Bij een halve centimeter ijs komen de schaatsen naar voorschijn: Mag ik alsjebliiiieeeft gaan schaatsen? En als de straatjes wit worden moet de slee a la minute uit de schuur gehaald worden.
Hoe veel volwassenen ken jij die niet van sneeuw houdt? Antwoord: best veel.
- Meneer, wat vindt u van het prachtige weer van vandaag?
- Prachtig? Wat bedoelt u mevrouw?
- De bevroren vijvers, sneeuwbedekte straatjes, de sneeuwvlokjes in uw wimpers?
- Nou, dat hoeft echt niet voor mij, hoor. Sneeuw is nat, koud, de straatjes zijn spekglad, levensgevaarlijk… mopper, mopper…chaos in het verkeer, auto start niet, 1000 km file… mopper, mopper…geen treinen die rijden, sneeuwschuiver, moeilijk, irritant, bah… mopper, mopper…
Ik kan er zo intens van genieten… Als het donker is in de ochtend en de straatverlichting nog steeds aan is en ik even de tijd neem om stil te staan bij de dansende sneeuwvlokjes in het licht… Als het de hele dag sneeuwt en ik achter het keukenraam elke stap van de metamorfose meemaak, tot het moment dat ik de auto’s in de schemering keurig terug zie kruipen door 30 cm sneeuw… Als ik als eerste mijn voetstapjes achter me zie op het ingesneeuwde pad in het bos, luisterend naar het zachte geluid van sneeuw die van de takjes van de bomen in de sneeuw valt op de grond. Dan voel ik me echt thuis. (Wat niet zo raar is, gezien dat ik geboren en opgegroeid ben in Finland – en nee, er lopen geen ijsberen rond in de straatjes van Helsinki).
Het valt mij wel op dat er een duidelijk verschil zit tussen de beleving van winter en vooral van sneeuw tussen twee groepen mensen, namelijk kinderen en volwassenen.
Hoe veel kinderen ken jij die niet van sneeuw houdt? Antwoord: nul.
Bij de eerste vlokjes die naar beneden komen staan de kinderen jubelend bij het raam: Mama, mama, kijk het sneeuwt!!! … om vervolgens naar buiten rennen om sneeuwvlokjes te gaan vangen met de tong. Het dunste laagje sneeuw wordt van de auto’s afgeschraapt om er sneeuwballen van te maken. Bij een halve centimeter ijs komen de schaatsen naar voorschijn: Mag ik alsjebliiiieeeft gaan schaatsen? En als de straatjes wit worden moet de slee a la minute uit de schuur gehaald worden.
Hoe veel volwassenen ken jij die niet van sneeuw houdt? Antwoord: best veel.
- Meneer, wat vindt u van het prachtige weer van vandaag?
- Prachtig? Wat bedoelt u mevrouw?
- De bevroren vijvers, sneeuwbedekte straatjes, de sneeuwvlokjes in uw wimpers?
- Nou, dat hoeft echt niet voor mij, hoor. Sneeuw is nat, koud, de straatjes zijn spekglad, levensgevaarlijk… mopper, mopper…chaos in het verkeer, auto start niet, 1000 km file… mopper, mopper…geen treinen die rijden, sneeuwschuiver, moeilijk, irritant, bah… mopper, mopper…
Ik vraag me af wat er gebeurt tussen kind zijn en volwassen worden, waardoor sneeuw ineens niet meer leuk is? Wanneer verdween het spelende kind en kwam er een zeurpiet voor in de plaats? Ik heb geen antwoord op deze vraag, maar hierbij de uitnodiging om na te gaan bij jezelf in welke categorie jij jezelf (het liefst) zou plaatsen.
Herken jij je eerder in de zeurpiet dan in het kind? Doe het eens anders als het weer sneeuwt: trek een lekkere dikke jas aan, doe handschoenen aan je handen, een schaal om je nek en een muts op je hoofd, en ga naar buiten. Sta even stil, doe je gezicht omhoog en voel elke sneeuwvlok vallen op je hoofd en gezicht. Strek dan je tong uit en laat de sneeuwvlokjes smelten op je tong. En voel de magie van de winter.
Herken jij je eerder in de zeurpiet dan in het kind? Doe het eens anders als het weer sneeuwt: trek een lekkere dikke jas aan, doe handschoenen aan je handen, een schaal om je nek en een muts op je hoofd, en ga naar buiten. Sta even stil, doe je gezicht omhoog en voel elke sneeuwvlok vallen op je hoofd en gezicht. Strek dan je tong uit en laat de sneeuwvlokjes smelten op je tong. En voel de magie van de winter.
RSS Feed
