Het is het eerste wat je doet als je op aarde komt - puur instinctief je longen vullen met een grote hap lucht. Je zuigt de kracht van het leven in, vult elke cel ermee. En dan volgt je eerste oerschreeuw. IK BEN HIER! Als vanzelf adem je weer in en uit, en in alle waarschijnlijkheid ga je zo door tot de dag dat je weer je laatste adem uitblaast en het fysieke leven verlaat met je laatste zucht. Ademen is zo eenvoudig dat iedereen het kan. Zou je denken.
Helaas sluipen er vaak rare gewoontes binnen in ons adempatroon. Niet omdat wij instinctief niet zouden kunnen ademen (onze instinctieve centrum weet heus wel hoe het haar werk moet doen), maar omdat andere delen van ons systeem zich ermee gaan bemoeien. Doorgaans is er een relatie met het onderdrukken van emoties. Voel maar eens een keer wat er met je adem gebeurt als je met je (mentale) wilskracht probeert beslist niet te huilen terwijl je verdrietig bent. Of als je je frustratie over het asociaal rijgedrag op de snelweg wegdrukt. De adem stokt en wordt oppervlakkig. Wat denk je dat er gebeurt als je dat routinematig doet – dag in, dag uit? Juist – je snijdt jezelf nog meer af van je emoties en van het leven zelf!
Wat kun je doen om een normaal adempatroon te herstellen? Het makkelijkste antwoord: Get out of the way! Laat de adem zichzelf regelen. Maar ja, juist dat kan enorm moeilijk zijn. Want als de adem zich helemaal zelf mag regelen, dan moeten je ook je emoties helemaal gaan voelen, ook als het niet prettig voelt. Dat kan best veel zijn om zomaar in een keer toe te laten. Vooral ook omdat wij als mensen de neiging hebben om – uit zelfbescherming – ongewenste emoties in het onderbewuste weg te stoppen. Dus weten wij vaak niet eens dat we emoties onderdrukken en ‘raar’ ademen.
Waar je wel mee kan beginnen is oefenen in het werkelijk voelen hoe je ‘normaal’ ademt. Niets veranderen, je aandacht naar binnen richten en gewoon waarnemen wat is…
…Je voelt de laatste restjes van de vorige uitademing je tong strelen op de weg naar buiten. Tegelijkertijd krimpt de borstkas ineen, je diafragma ligt hoog, er is een moment van absolute leegte stilte. Een soort vacuüm dat opgevuld wil worden.
…Je diafragma gaat naar beneden, je ribben bewegen naar buiten toe, je ribbenkast opent zich. Lucht wordt ingezogen via je neus en je voelt hoe de lucht je neusholtes vult en omlaag gaat door de keel, de luchtpijp, naar je bronchiën en verder de longen in. Hoe meer lucht binnen stroomt, hoe groter je borstkas wordt, waardoor je organen in de buikholte naar beneden gedrukt worden en je buik steeds groter wordt. Tot er weer een moment van stilte komt, van totale volte.
…Je diafragma komt weer omhoog, de ribben bewegen naar binnen, je ribbenkast wordt steeds kleiner. De lucht in je longen wordt uitgeperst via de luchtpijp en mondholte naar buiten. Je voelt de streling van de adem op je tong…
Zo makkelijk dat elke baby het kan!
Helaas sluipen er vaak rare gewoontes binnen in ons adempatroon. Niet omdat wij instinctief niet zouden kunnen ademen (onze instinctieve centrum weet heus wel hoe het haar werk moet doen), maar omdat andere delen van ons systeem zich ermee gaan bemoeien. Doorgaans is er een relatie met het onderdrukken van emoties. Voel maar eens een keer wat er met je adem gebeurt als je met je (mentale) wilskracht probeert beslist niet te huilen terwijl je verdrietig bent. Of als je je frustratie over het asociaal rijgedrag op de snelweg wegdrukt. De adem stokt en wordt oppervlakkig. Wat denk je dat er gebeurt als je dat routinematig doet – dag in, dag uit? Juist – je snijdt jezelf nog meer af van je emoties en van het leven zelf!
Wat kun je doen om een normaal adempatroon te herstellen? Het makkelijkste antwoord: Get out of the way! Laat de adem zichzelf regelen. Maar ja, juist dat kan enorm moeilijk zijn. Want als de adem zich helemaal zelf mag regelen, dan moeten je ook je emoties helemaal gaan voelen, ook als het niet prettig voelt. Dat kan best veel zijn om zomaar in een keer toe te laten. Vooral ook omdat wij als mensen de neiging hebben om – uit zelfbescherming – ongewenste emoties in het onderbewuste weg te stoppen. Dus weten wij vaak niet eens dat we emoties onderdrukken en ‘raar’ ademen.
Waar je wel mee kan beginnen is oefenen in het werkelijk voelen hoe je ‘normaal’ ademt. Niets veranderen, je aandacht naar binnen richten en gewoon waarnemen wat is…
…Je voelt de laatste restjes van de vorige uitademing je tong strelen op de weg naar buiten. Tegelijkertijd krimpt de borstkas ineen, je diafragma ligt hoog, er is een moment van absolute leegte stilte. Een soort vacuüm dat opgevuld wil worden.
…Je diafragma gaat naar beneden, je ribben bewegen naar buiten toe, je ribbenkast opent zich. Lucht wordt ingezogen via je neus en je voelt hoe de lucht je neusholtes vult en omlaag gaat door de keel, de luchtpijp, naar je bronchiën en verder de longen in. Hoe meer lucht binnen stroomt, hoe groter je borstkas wordt, waardoor je organen in de buikholte naar beneden gedrukt worden en je buik steeds groter wordt. Tot er weer een moment van stilte komt, van totale volte.
…Je diafragma komt weer omhoog, de ribben bewegen naar binnen, je ribbenkast wordt steeds kleiner. De lucht in je longen wordt uitgeperst via de luchtpijp en mondholte naar buiten. Je voelt de streling van de adem op je tong…
Zo makkelijk dat elke baby het kan!
RSS Feed
